Ja Szmata

krucha,

Pobiegłam do kuchni, wyciagnęłam miskę, nasypałam płatków i wlałam mleko, przybrałam odpowiednią pozycję, pochyliłam głowę nad miską i ... włosy zasłoniły mi cały widok. Związałam je na karku i ponownie pochyliłam się nad miską. Wypieta pupa, buzia przy misce i myśl: "jak ja to zjem?"

Jakos muszę, powoli zaczynam obracać językiem próbując nabrać trochę mleka do ust.

Słabo mi to idzie, cały nos w mleku... próbuję językiem przesunąc płatki na skraj miski i znowu wpadka - płatki lądują na podłodze.

Kolejne podejście i juz jest ciut lepiej - przynajmniej płatki wpadły do miski a nie poza nią.

I jeszcze raz... nos znowu mokry, ale udało się kilka płatków złapać zębami i zjeść.

I ponownie...

Jeszcze raz... jeszcze trochę... zmęczyło mnie to, jak te zwierzęta sobie radzą? przecież na to trzeba poświecić bardzo dużo czasu by się najeść, skupic się tylko i wyłacznie na tym.

Wystawiona, wypieta, naga  pupa wcale nie  pomaga się skupić, niemoznośc używania rąk również.

I ostatnie pochylenie się... ostatnie musnięcie miski językiem i zadowolenie, satysfakcja, radość że się udało, że zjadałam, że zrobiłam to tak, jak nakazał mi mój Pan, usmiech na twarzy

I konsternacja... jadłam z miski! jak pies, jak zwierzę...