Świat słodko-migdałowy

Twarze blade, popielate i pomarszczone jak krepina, jak mumie już bez znaczenia. Stoją w kolejce po przemijanie.
Równoważą je jasne bez zmęczenia oblicza. Kolorowe motyle.
Na szali wciąż się ważą losy niedalekie. Czas dokłada i odejmuje odważniki, nie pytając o zgodę.

Brzęczą miedziane miary.

Kolorystyka w świecie popiołu spalonych dwojga oczu od nadmiaru łez słonych. Już nie płacze.
Za kim miała iść, z kim poprowadzić życie do ostatnich drzwi?
Zanim je otworzy na oścież.
Zanim ucieknie od oczarowania, zacałowania, odżałowania smutności.
Codzienność posiadała w każdej przestrzeni losu i w każdym wymiarze, w każdej dłoni.
Zaspokojenia jednak pragnęła nieprzerwanie. Głód chleba i głód wzruszeń, potrzeba czułości, radości i smutku.

A gdzie marzenia? Czy słyszą wołanie?

Umysł tam w środku nie potrafi wyjść nad powierzchnię, poskręcane zwoje zaciskają pętlę z każdym oddechem mocniej i mocniej. Zakotwiczony na mieliźnie czeka na odpływ.

Dyscyplina?
Tylko serce nie sługa. Czy dobro zrównoważy ze złem?  

A kiedy marsz zagrają w kamiennym kręgu. Dla kogo będzie muzyką, a dla kogo ciszą pozostanie na wieczność.

Być w równowadze... znaczy prze/trwać, prze/żyć. Ocaleć.