- Mam do was żołnierze nietypową prośbę, nie wiem jak to ująć, ale czy moglibyście wyjść z tego budynku efektownie? Zgrywajcie twardzieli i tak dalej.
Wszyscy gwardziści spojrzeli na siebie. Nikt nic nie mówił, sytuacja była dziwna. W końcu Hex się zebrał na odwagę.
- Sir?
Edward natychmiast odpowiedział nie ukrywając przy tym jak ta sytuacja jest dla niego ważna
- Po prostu ten komisarz w czołgu to mój mentor i nauczyciel.
Na twarzach gwardzistów zaczęły mienić się uśmiechy. ‘’My się nawet podłożymy sir!’’ Zawtórowali niemal zgodnie.
Drzwi otworzyły się z hukiem. Zupełnie jakby ktoś otworzył je zamaszystym kopnięciem. Edward wyszedł i wolnym krokiem zmierzał do czołgu, w którym był drugi komisarz. Rękę trzymał w efektowny sposób na kaburze. Za nim maszerowali w równym szyku gwardziści. Starali się zgrywać poważnych. Jeden z nich przewiesił nawet karabin przez bark. Można powiedzieć, że pierwsze wrażenie było pozytywne. Pozostali gwardziści stwierdzili, że to są zaprawieni w bojach weterani. Komisarz zatrzymał się niemal przy samej gąsienicy. Zaczął spoglądać na swojego mentora. Najgłębszym gardłowym głosem, jaki był w stanie z siebie wydobyć rozkazał ‘’Gwardziści baczność!’’
- Edward! Kopę lat! Widać dalej bawisz się w wojsko! Rozebrzmiał głos z wnętrza Leman Russa. Starszy komisarz o siwych włosach i zamaszystym zakrywającym prawie usta wąsie wyszedł z czołgu.
- Komisarzu Abrahamie kopę lat!
Uścisnęli się po przyjacielsku. Nie to martwiło gwardzistów. Martwiło gwardzistów to, kto miał teraz dowodzić, nikt z nich jeszcze nie spotkał dwóch komisarzy w jednym miejscu. Edward i Abraham dalej rozmawiali ze sobą
- Ile lat żeśmy się nie widzieli Edwardzie? Toż to ja pamiętam jak byłeś gryzipiórkiem.
- Dokładnie dziesięć komisarzu. Też pamiętam czasy akademii i jak przestrzeliłeś mi rękę.
Abraham wybuch gromkim śmiechem, poklepał Edwarda po ramieniu i kontynuował:
- A wiesz, dlaczego przyjacielu?
- Bo sfałszowałem litanię, która była puszczana jeszcze nie tak dawno.
Roześmiali się obaj, przypomnieli sobie stare lata, w których Edward nie mógł się odnaleźć i to Abraham nauczył wszystkich tajników sztuki wojny.
- Abrahamie powiedz mi, dlaczego puszczacie tą litanię na wszystkich częstotliwościach?
- Ohooho a to już jest proste! Ściągamy tych wszystkich gwardzistów w rozsypce, jak widać na was też podziałało.
Czołgista z drugiej maszyny podszedł pod Abrahama i powiedział:
- Sir nie wiem czy jesteśmy w stanie jechać dalej.
- Nawet mi tak nie mów, bo cię zastrzelę!
Hex z drużyny Edwarda rozpoznał ustawiony dialog i szturchnął Gustava w bok. Ten zrozumiał sygnał i lekkim tonem powiedział do Edwarda:
- Zupełnie jak pan komisarzu!
Edward również rozgryzł podstawienie się, o którym mówili jego towarzysze:
- I tutaj się mylisz Gustavie, gdybym chciał Cię zastrzelić to bym nie ostrzegał.
Abraham wybuchnął śmiechem jak to usłyszał, Edward z resztą tak samo. Starszy komisarz pokręcił swoim wąsem i z odrobiną sarkazmu powiedział do swojego ucznia:
- Długo to ćwiczyliście?
- Jak tylko was zobaczyłem. A ty Abrahamie?
- Od razu, kiedy usłyszałem jak za drzwiami szepczecie coś do siebie.
Komisarz dalej kręcąc wąsem donośnym głosem zwrócił się do swoich żołnierzy:
- Słuchajcie no! Komisarz i jego ludzie są pewnie zmęczeni, spragnieni, głodni i brak im ekwipunku. Imperator nakazuje szanować bliźniego, dlatego też zajmijcie się nimi! Tylko godnie! Bo rozstrzelam!
Edward poklepał swojego mentora w taki sposób żeby ten zyskał jego uwagę:
- Dziękuję serdecznie, a teraz, jakie rozkazy sir?
- Wszystko Ci wytłumaczę tylko chodź ze mną. W drodze wytłumaczę.
Komisarze synchronicznie rozkazali swoim żołnierzom ustawić się w szyku. Czołgi rozgrzewały silniki a gwardziści się na nie wdrapywali
- Palisz Edwardzie?
Abraham wyjął z kieszeni jego płaszcza zdobione pudełeczko z papierosami
- Przecież wiesz, że jak smok.
Dodaj komentarz