Potomek.Historia cz. 2

Proszę o ocenę w komentarzu ^^


Na zewnątrz jest chłodno. Gdy drzwi się otwarły wyszliśmy z tajemniczego pomieszczenia, które okazało się być wielkim kontenerem. Teraz gdy drzwi są otwarte i światło wpada do środka, da się zauważyć maleńkie głośniki na ścianach.
Jesteśmy w dziwnym miejscu. Za nami jest las, wielkie drzewa, niektóre poprzewracane. Przed nami, jest wzgórze, na którego szczycie jest stary zamek. Tam mamy się udać.
Idziemy w ciszy, w końcu, o czym mamy rozmawiać? Znamy się jakieś trzydzieści minut. Do tego cała ta sytuacja. Uprowadzony przez człowieka ze strzykawką. W kompletnie nieznanym miejscu. Nie wiadomo gdzie.
Jak my tu przylecieliśmy? Gdy wyszliśmy na zewnątrz nie było widać żadnego pojazdu i nikogo, kto mógłby podawać nam te dziwne komunikaty. Tylko Ja, Simon i kontener. Mam nadzieję że to tylko zły sen, że zaraz się obudzę, zjem śniadanie i wrócę do swojego beznadziejnego życia.
— Zatrzymaj się. — Nakazuje Simon. — Tam ktoś jest.
Chwyta mnie i ciągnie w pobliskie krzaki żeby nie było nas widać.
— Ja nikogo nie widziałem. — Poprawiam kurtkę.
— Ja też.
— To na jakiej podstawie stwierdzasz że ktoś tam jest?  
— Słyszałem kroki. — Uśmiecha się. — Gdybyś tyle nie myślał i skupił się, pewnie też byś usłyszał.
Może ma rację, może za dużo o tym wszystkim myślę. Muszę się skupić.
— To... Co robimy? — pytam.
— Zaczekamy aż ten ktoś sobie pójdzie. — Siada na ziemi.
— Ja nie zamierzam się stąd ruszać. — Odezwał się ktoś za naszymi plecami. Simon aż podskoczył. Obracam się. Za nami stoi dziewczyna ze skrzyżowanymi na piersi rękami. Jest mniej więcej mojego wzrostu, związane w kucyka blond włosy sięgają jej do ramion. — Przynajmniej, dopóki nie dowiem się kim jesteście.
— Jestem Simon — wstaje i wyciąga rękę, lecz widać że jego ruchy są ostrożne. Nieznajoma spogląda na mnie.  
— Mike — podaję jej rękę. Nie lubię się przedstawiać. Po co mam to robić? Ludzie i tak zapomną jak się nazywam. — teraz twoja kolej.
— Nazywam się Megan ale wszyscy mówią na mnie Meg. — Rozgląda się. Jest zdezorientowana. Ona też nie wie gdzie jesteśmy. — Wiecie co to za miejsce?
— Wiemy tylko że przylecieliśmy tutaj w kontenerze, i że mamy iść do tego zamczyska, tak nam powiedzieli. — Próbuję się uśmiechnąć ale nie wychodzi mi to,  
— W takim razie ruszajmy — stwierdza z uśmiechem Simon.

  
Meg i Simon idą przodem, a ja wlokę się z tyłu. Do zamku jest już niedaleko. Ile już idziemy? Chciałbym to wiedzieć.
Obracam się żeby zobaczyć jak daleko jesteśmy od miejsca gdzie spotkaliśmy Megan. Coś się porusza w naszą stronę. Ktoś nas śledzi. Nie, gdyby nas śledził uważałby, szedł ostrożnie, a ten ktoś biegnie. Zamaskowany mężczyzna. Zaczynam uciekać jak najszybciej potrafię. Wyprzedzam moich towarzyszy.
— Uwaga!! — krzyczę.
Simon patrzy na mnie, po chwili odwraca się i rozumie o co mi chodzi. Niestety za późno. Mężczyzna złapał ich.  
Nie patrzę na to. Nie wiem co z nimi robi. Po prostu biegnę. Staram się nie myśleć o tym co może mnie spotkać jeśli zostanę złapany.  

Po trwającym kilkanaście minut biegu jestem tuż przy zamku. Napastnik nie pobiegł za mną, przynajmniej tak mi się wydaje. Nie odwracałem się.
Z bliska budowla jest większa niż się wydawała. Wielkie drzwi, przed którymi stoję są otwarte, wiec wchodzę do środka. Jestem w wielkiej komnacie, przede mną są schody prowadzące do górnych partii zamku. Na ziemi leży pozłacany czerwony dywan, a nade mną wisi szklany żyrandol.
— Witaj Mike — ktoś stoi na schodach. Postawny, siwy mężczyzna w okularach. — czekaliśmy na ciebie. Twoi znajomi już tu są.
— Simon i Megan? — pytam.
— Tak. Wysłaliśmy po waszą trójkę naszego człowieka, ponieważ długo się nie zjawialiście. Miał was tu przyprowadzić.
— TU, czyli gdzie?! — naprawdę chcę wiedzieć.  
— Spokojnie, zaraz się wszystko wyjaśni. Chodź za mną.
Nieznajomy prowadzi mnie w głąb zamku. Wchodzimy w długi korytarz, po jego obu stronach są drzwi. Otwiera jedne z nich i każe mi wejść, więc wchodzę. W środku stoją ludzie, są tak samo zmieszani jak ja. Razem, nie licząc mężczyzny, który mnie tu przyprowadził, jest nas ośmiu. W tym Simon, Megan i Ja.
— Witam wszystkich zgromadzonych — mężczyzna przerwał niezręczną ciszę — nazywam się Victor, jestem szefem organizacji Dieithryn, zajmującej się kosmosem. Nasza organizacja pracuje nad projektem Estron, polegającym na łączeniu człowieka z Dynem, przedstawicielem gatunku z innej planety. Powstałe w ten sposób hybrydy mają posiadać najlepsze cechy obu gatunków. Wy jesteście nowym pokoleniem hybryd, dlatego się tu znaliźliście.
Nie mogę uwierzyć w to co słyszę, ten człowiek musiał pożądnie uderzyć się w głowę. Jestem człowiekiem, a nie kosmitą.
— Obecnie znajdujemy się na wyspie Ynys, siedzibie organizacji. — Victor spojrzał na nasze zdezorientowane twarze. — Wiem, że trudno wam to pojąć, ale taka jest prawda.
— Pan chyba żartuje. Mamy uwierzyć że istnieje życie pozaziemskie, a my jesteśmy dziećmi kosmitów? — prychnęła jakaś dziewczyna.
— Coś ty ćpał człowieku? — zaśmiał się jakich chłopak.
— Za chwilę przekonacie się na własne oczy. — Victor ruszył w stronę drzwi i machnął ręką abyśmy poszli za nim. — Dynowie posiadają pewne umiejętności, które są cechami dziedzicznymi. Oznacza to że wy także posiadanie te zdolności.
— Jedną z nich — ciągnął — jest zwiększona regeneracja i odporność. Prawdopodobnie zauważyliście że kiedy się skaleczycie rana goi się w ciągu kilku godzin, że wasza skóra nie ma skaz lub że w ogóle nie chorujecie. Dodatkowo zyskaliście swój niepowtarzalny wygląd, jasna skóra, włosy i oczy.
Jasne włosy, nie wiem gdzie. Z drugiej strony, wszyscy, prócz mnie, mają blond włosy. Jeśli to co mówi ten szalenic to prawda, jestem dziwny nawet jak na kosmitę.
— Kolejna rzecz to większe możliwości, jesteście szybsi, silniejsi i mądrzejsi niż inni. Macie lepszy wzrok i słuch.
— Czyli jesteśmy jak Superman? — zapytał ktoś z nutą sarkazmu w głosie.
— Jesteście lepsi — Victor wszedł do jakiegoś pomieszczenia wyglądającego trochę jak sala gimnastyczna, tylko większego. — najlepsze zostawiłem na koniec. Dynowie potrafią tworzyć coś zniczego, wytwarzać materię.
— Co masz na myśli? — nie mogę się powstrzymać od zadania tego pytania.
— Chodzi o to, że myśląc o, na przykład nożu, pojawi się on w twojej ręce. Nie wiadomo skąd. — odwraca się w stronę drzwi.
Ktoś wszedł na salę, widziałem go wcześniej. To ten sam mężczyzna, który porwał mnie z ośrodka. Teraz nie ma na sobie maski, dzięki czemu widać jego siwe włosy, szare, małe oczy i jasną skórę. Mimo iż jest siwy, wygląda młodo, jest tylko kilka lat starszy ode mnie.
— Jestem Michael — mówi — przez następne kilka tygodni będę was uczył.
— Niby czego? — pyta puszysta dziewczyna stojąca obok mnie.
— Tego — wyciągnął rękę do przodu, coś jakby błysnęło w jego dłoni. Chwilę potem, dosłownie po mrugnięciu okiem, trzyma w ręce sztylet.