Alchemik

Opisywane wydarzenia miały miejsce w Krakowie w roku 1972. Wywarły one na mnie wielki wpływ i mimo upływu czasu wciąż nie mogę się z nich otrząsnąć. Dlatego postanowiłem je spisać aby w końcu się z nimi zmierzyć i zachować pamięć dla potomnych. Czytających ostrzegam mogą się one okazać niepokojące i nieprzyjemne do lektury. Jeśli zatem chcecie opuścić to opowiadanie zróbcie to teraz, nie będę miał nic przeciwko temu

Przechodząc jednak do rzeczy wszystko to zaczęło się kiedy w końcu zrealizowałem swoje marzenie i dostałem się na studia prawnicze. Trzeba było na to wielkich poświęceń, zapamiętywania dzieł literackich, dat i formułek w stopniu które na pewno  niejednego by załamały jak i pracy za grosze w brudnych i przygnębiających zakładach skór i obróbki metali. Jednak w końcu się udało, mogłem się teraz zająć tym co naprawdę lubię. A przynajmniej tak mi się wydawało. Zamieszkałem w kamienicy na ulicy Solskiego. Był to duży, wysoki budynek fascynujący swoimi szerokimi klatkami schodowymi po których szerzył się odświeżający chłód. Właścicielką kamienicy była stara, twarda kobieta o potężnej budowie ciała. Nazywała się pani Sokołowska a zmarszczki i siwizna wyraźnie ukazywały ślady przeżycia wielu ciężkich chwil. Kiedy jednak rozmawiała z lokatorami zręcznie ukrywała je ciepłym uśmiechem. Jednym ze wspomnianych lokatorów był mój sąsiad  którego wszyscy przezywali ,, Duchem''. Przezwisko to wzięło się stąd że cudem było ujrzeć wychodzącego go z niewielkiej klitki w której mieszkał a z której dochodziły niepokojący chłód i trzaski a czasami płacz. Oczywiście byłem tym głęboko zaniepokojony i wielokrotnie prosiłem panią Sokołowską o możliwość spotkania a przynajmniej upomnienia go ta jednak zawsze odpierała że to wrażliwy chłopak potrzebujący dużo spokoju  i nie mam się co martwić - nie jest niebezpieczny dla innych. Cóż skoro tak, dałem na wstrzymanie. Jedyne co udało mi się o nim dowiedzieć to fakt, że ma na imię German i pochodzi z dawniej bogatej, zasłużonej rodziny która jednak od zakończenia wojny znacznie zbiedniała. Przyznam, że samo imię chłopaka wzbudziło we mnie negatywne skojarzenia i ciarki na plecach. Tymczasem czas upływał mi  na wysłuchiwaniu wykładów, wracaniu do domu i zakuwaniu do późnej nocy. Ciężka rutyna ale wytrzymywałem ją z nadziei ku lepszemu. Napięcia nie wytrzymywał jednak najwyraźniej mój szacowny sąsiad z którego pokoju teraz zaczęły dochodzić coraz głośniej trzaski butli i narzędzi a chłód stał się jeszcze bardziej doskwierający. Postanowiłem zatem wybrać się do jego pokoju i w końcu wytłumaczyć z nim nieprzyjemne sprawy. Kiedy zapukałem wpierw dobiegło mnie iście arktyczne zimno. Cofnąłem się od drzwi aby od niego uciec. Jak ten człowiek mógł żyć w takich warunkach?
     - Już idę - usłyszałem odpowiedź z wnętrza po chwili trwającej wieczność
Drzwi się uchyliły i zobaczyłem w nich kanciastą twarz z drobnym zarostem i burzą kruczoczarnych włosów na głowie. W twarzy były utkwione szerokie, zielonopiwne oczy które zdawały się przeszywać duszę dowolnego rozmówcy

     - Coś się stało - zapytał bardzo niepewnie
     
     - Tak - odpowiedziałem gniewnie
     
     - Słuchaj, próbuję się tutaj uczyć na studia i choć jakoś wyspać a te twoje trzaski mi w tym przeszkadzają
     
     - Och, naprawdę? - zapytał zawstydzony
     
     - Nie wiedziałem że sprawiam takie problemy. Mogłeś mi o tym wcześniej powiedzieć - spojrzał na mnie zielonopiwnymi oczami a przysięgam że pode mną ugięły się nogi.
     
     Postanowiłem nieco spuścić z tonu. Zrozumiałem że ten człowiek nie robił tego ze złości a bardziej -jak to stwierdziła wcześniej gospodyni - ze zwykłego roztargnienia.
     
     -No dobra a skąd się biorą te trzaski? Może mi to pokażesz? - zapytałem chcąc się z nim choć trochę pojednać
     
     Na jego twarzy pojawił się uśmiech od ucha do ucha. Ciepły choć na pewno nie wywołujący wyłącznie ciepłych wrażeń.. Otworzył mi drzwi i zaprosił gestem ręki do środka. Pokój zasługiwał na miano klitki. Był niski, wąski i zbudowany z desek pamiętający pewnie jeszcze czasy cesarza Franciszka Józefa. Być może dlatego Sokołowska wciąż wynajmowała mieszkanie chłopakowi. Nie chodziło tutaj wcale o współczucie. Klitka była trudna do przejścia ze względu na ciągnące się po niej kawałki rurek i płócien pokrytych fioletowymi i czerwonymi substancjami. Nowy znajomy wskazał mi ręką niezwykłe fiolki i aparatury znajdujące się na stołach. Kiedy zapytałem go po co jest mu potrzebne odpowiedział mi: - Aby odkryć tajemnice życia.- Widzisz nie jestem pierwszym z mojego rodu który się tym zajmuje - zaczął ciągnąć opowieść. W jej toku dowiedziałem się o tym że jego przodkowie byli Hugenotami z Francji. Stąd jego dziwne imię. Byli oni znawcami wiedzy tajemnej przekazywanej z ojca na syna. Przybyli do Polski po tym jak Ludwik XIV wydał edykt wyznający ich społeczność z Francji. Kiedy tutaj dotarli natychmiast nawiązali kontakt z królem Augustem Sasem twierdząc, że znają sekret zamiany dowolnego metalu w złoto. Król przyjął ich na swój żołd i nakazał prowadzenie eksperymentów. Pra-pra-pra-pradziadowi Germana w końcu udało się to zrobić. Kiedy jednak miał przekazać sekret królowi fiolka z siarką i saletrą wybuchła w jego ręku na trwale oślepiając i paraliżując mężczyznę. Biedny praszczur zmarł zaledwie kilka miesięcy później. Jego syn już nie próbował alchemii ale handlu. Przyniosło mu to bogactwo ale jednocześnie całkowicie zapomniał o  tradycjach swojej rodziny. Trwało to aż do wojny kiedy to doszło to wydarzeń o których German nie chciał opowiadać. Ich majątek został skonfiskowany przez nowe władze a by ratować rodzinę jego ojciec ponownie podjął próby odtworzenia tajemnej formuły. Odszukał rodzinne księgi, znalazł potrzebne składniki i eksperymentował po eksperymentowaniu.  
     
     -Niestety… tutaj przerwał  
     
     - Na nic! Umarł z rozpaczy tracąc wiarę w swoje dokonania. Znajomy spojrzał mi prosto w twarz i odrzekł pewnie - Teraz ja próbuję go zastąpić. Może jemu się nie udało, może przegrał … ale ja … w końcu odniosę sukces. Bo co innego mi zostało? - zakończył smutno zwieszając głowę. W mojej natomiast rozbrzmiewały ostatnie słowa jego przemowy. Był to człowiek złamany przez życie, żyjący dla snu który może nigdy nie nadejść. Podałem mu ręką i spojrzałem mu prosto w twarz
     
     -  Może chciałbyś aby ci pomóc?  
     
     Od tamtej pory często odwiedzałem mojego nowego znajomego w jego klitce. Jego zdrowie znacznie się poprawiło o czym świadczyło jego przybranie na masie i brązowiejąca, wracająca do życia skóra. Było to wynikiem naszych wspólnych eskapad po mieście. Wreszcie miałem kogoś z kim mogłem porozmawiać o tym co mnie naprawdę interesowało i zamierzałem korzystać z tej okazji. Toczyliśmy długie dyskusje o historii, archeologii i astronomii w których mój kompan wykazywał się wielką i zaskakującą znajomością tematu. Dowiedziałem się od niego o teoriach jakoby Piramida w Gizie miała być wybudowana już przed Biblijnym potopem przez tajemnicze bractwo budowniczych które miało w niej zawrzeć tajemne wskazówki dla potomnych. Dyskutowaliśmy o Atlantydzie i o Lemurianach, o ruchach ciał niebieskich odzwierciedlających zdarzenia na ziemi. Dowiedziałem się także wtedy co było prawdziwym celem mojego przyjaciela. Nie była to zamiana ołowiu w złoto jak u jego przodków ani eksperymenty z siarką i saletrą. Zależało mu na stworzeniu  kryształu który miał być niezależnym źródłem energii. Wyczytał o nim w pismach swoich przodków. Kryształ ten miał powstać na bazie rudy aluminium i samodzielnie zasilać całą dzielnicę mieszkaniową. Jego przodkowie traktowali go tylko jako ciekawą teorię i wystrzegali się przed wprawieniem jej w życie. Dla mojego przyjaciela jego stworzenie stało się jednak obsesją. Wielokrotnie przebywaliśmy w pracowni pracując nad jego powstaniem. Niestety substancje do jego budowy nie chciały z nami współpracować. Z fiolek i misek wychodziły drobne niebieskie kryształki, które szybko się rozpadały. W końcu German zaprzestał prób jego tworzenia i oświadczył mi że zamiast tego weźmie się za tworzenie przedmiotów chemii domowej. W tych ubogich czasach był na nią spory popyt a więc nic nie szkodziło wziąć się i za podaż. Przestałem odwiedzać pracownię, z niej jednak nadal dochodziły trzaski a chłód stał się jeszcze bardziej doskwierający. Pewnego dnia w styczniu wybraliśmy się na kolejną eskapadę po mieście. Sam nie pamiętam jak ale w końcu znaleźliśmy się w barze w wielce znanej dzielnicy Nowa Huta. Okolica nie napawała spokojem a ludzie wydawali się skłonni do popełniania wielu czynów karalnych. Mieliśmy jednak swoje towarzystwo i to nam wystarczało. Zasiedliśmy przy barze i zamówiliśmy po dwa kufle piwa. Zazwyczaj takie noce upływały nam na gorących dyskusjach tym razem jednak German był dziwnie cichy
     
     - Co się stało? - zapytałem
     - Zacząłem znowu pracować nad kryształem - rzucił do mnie
     - Myślisz że to na pewno dobry pomysł? -odparłem
      - Umrę jeśli go nie stworzę - powiedział do mnie pewnego razu podczas kolejnej pijackiej eskapady. Popatrzyłem na niego zatrwożony ale on się tylko roześmiał i oświadczył :  
     
     - Przecież tylko żartowałem stary, nigdy bym ci tego nie zrobił.  
     
     Noc upłynęła spokojnie. Jak zwykle odprowadziłem go do drzwi, po czym serdecznie uściskałem.  
     - Śpij dobrze - powiedziałem.
     
      -Pewnie że będę, sam widziałeś jak się nawaliłem - odpowiedział mi pijackim głosem. Kiedy drzwi się zamknęły a ja udałem się w stronę swojego pokoju, usłyszałem inny głos, starszy i surowy.
     
      - Widzę że nieźle się bawicie - stwierdził. Kiedy się odwróciłem w jego kierunku przed sobą zobaczyłem starego marynarza który mieszkał w pokoju na górze.  
     
     - Dzień dob…znaczy dobry wieczór, panie Wesołowski. Coś się stało? - powiedziałem starając się brzmieć tak trzeźwo jak to tylko było możliwe.
     
      - Tak, bardzo że się tak wyrażę … śliska sprawa - odparł gniewnie marynarz.  
     
     - Słuchaj młody, wracam wieczorem z uczciwej, ciężkiej pracy - tutaj zakręciłem oczami, wchodzę na tą klatkę i prawie przewracam się na kupie śluzu który wychodzi prosto z izby tego twojego znajomka. Wskazał mi wtedy palcem na klatkę schodową. Rzeczywiście nie zauważyłem tego wcześniej ale wokół ciągnęły się ślady cuchnącej, niebieskiej brei.  
     
     - Powiedz mu aby coś zrobił z tym cholerstwem albo wyjaśnię mu to jak facet z facetem! - zakończył ciężkimi krokami kierując się w górę. Ech, trzeba było to wyjaśnić. Nie chciałem bliskiego spotkania mojego przyjaciela z 150-kilowym, zahartowanym marynarzem. Na razie jednak wszedłem do pokoju i ułożyłem się wygodnie do snu. Kątem oka zauważyłem stertę notatek i książek ze studiów. W głowie krążyło mi coś o kartkówkach na najbliższych zajęcia. Nie teraz jednak czas, nie teraz jednak pora. Zamknąłem oczy i zadowolony udałem się w świat sennych marzeń.