Mój brat i ja byliśmy od zawsze całkowitymi przeciwieństwami.

Mój brat i ja od zawsze byliśmy całkowitymi przeciwieństwami.

On zawsze zgarniał pochwały i dobre oceny. Ja często wtedy kiblowałem w “kozie”, pisząc kilkaset razy zawsze tą samą sentencję.

Później ściągnąłem na siebie wszystkie okoliczne mafie. Chyba. Nigdy nie liczyłem ilu dilerów widziałem z towarem czekających na kasę. Hah, to aż dziwne, że udawało mi się uniknąć tych kilku, kilkunastu pocisków, gdy ich towar uciekał niezapłacony. Zwiały im łącznie dwa kafle… no, może pięć... dziesięć kafli. W tym czasie on uczył się do tej pieprzonej matury. To była już rutyna. Do czasu.

Do czasu, gdy pierdolony został złapany przez któregoś z nich. Ten sukinsyn powiedział WSZYSTKO tym autystycznym “rodzicom”. Jedyne uczucie jakie znali to gniew. A przynajmniej innego nie zaznałem od nich. Nie dość, że ten psychopata kopał mnie przez dobre piętnaście minut, to jeszcze wypierdolił mnie z domu. Miałem wtedy może jakieś szesnaście lat.

Nie zrozumiecie jakie było moje szczęście, gdy pewnego dnia w śmietniku nieopodal domu znalazłem powolnie rozkładających się psycholów. Jednak, momentalnie zamieniło się w gniew, gdy ujrzałem sierotę przechodzącego przez pasy na skrzyżowaniu.

Pierdolone lunatykowanie. Pamiętam jak obudziłem się w nocy w pobliżu domu sieroty. Pamiętam, jak przyglądałem się mu, gdy pogrążony był we śnie. Pamiętam, moją radość, gdy wydłubywałem mu gałki oczne, odcinałem pewne intymne miejsce, podobnie z ręką… Szkoda, że musiało to tak bardzo boleć.

I nadal boli...