Lordowi udało się dotrzeć na zamek przed świtem. Wezwał swoich podwładnych i zasiadł w gabinecie razem z Lloydem i Danversem. Na biurku postawił butelkę, ale wcześniej oderwał etykietkę.
- Wiecie co to jest?
- Pewnie jakiś alkohol.
- Nie! To eliksir, który sprawi, że znów będziemy ludźmi.
- Mówiłem, że wóda.
- Cisza! To mały krok dla nas, ale duży skok dla wampirów.
Lord wyjął trzy puchary ze swojej szafki z ważnymi rzeczami i postawił obok butelki. Nalał sobie i braciom.
- No, pijcie, pijcie – zachęcił. – Czeka nas wielka chwila. Zaraz znów będziemy ludźmi.
- Dobrze, niech więc tak będzie – zgodzili się bracia.
Wypili do dna. Lord nadal czekał. Nic się nie działo, żadnej przemiany, wyglądali jak przedtem. Pokiwał głową i zamoczył usta w napoju. Zaraz tego pożałował. To coś śmierdziało czosnkiem. Wypluł wszystko, ale dalej czuł ten drażniący posmak. Spojrzał na Lloyda i Danversa i zobaczył jak eksplodują, zmieniając się w chmurę popiołu. Phantomass wyłonił się zza ściany i zaklął.
- Czemu jeszcze żyjesz?
- Myślisz, że jestem taki głupi? Byle gówno w butelce i dam się nabrać? Wystawiłem moich kompanów, ale miałem rację. Oszukałeś mnie! To nie było lekarstwo.
- Na pewno nie dla takich jak ty. Sądziłem, że twoje pragnienie skończenia z żywotem krwiopijcy wygra ze zdrowym rozsądkiem.
- Czemu chciałeś mojej śmierci?
- Słyszałem twoje myśli. Ty draniu. Dopóki żyjesz, nie odejdę. Muszę cię zabić i będę próbował, aż do… dopóki tego nie zrobię.
- Wyniosę się z zamku, a ty jesteś tutaj uwięziony. I co?
- Nie trzyma mnie zamek, tylko twoje ciało. Pójdę wszędzie tam, gdzie ty.
Duch zniknął, a zamiast niego pojawił się Marley.
- Przepraszam za spóźnienie. Coś mnie ominęło?
- Najwyraźniej. Musimy zebrać nową ekipę, bo stara się wykruszyła.
Dodaj komentarz