Hermiona Granger i Pansy Parkinson PROLOG

-Herm, zatrzymaj się!- słychać czyjś krzyk za moimi plecami, ale nie mam zamiaru słuchać. W panice biegnę przed siebie korytarzami Hogwartu, licząc tylko na to, że uda mi się zgubić tego nadętego dupka. Jak on mógł mi to zrobić?! I to jeszcze z Lavender... . Nawet nie zauważam, gdy wbiegam do biblioteki i wybucham płaczem. Mając nogi jak z waty podchodzę do działu z bajkami, sięgając bo "Baśnie Barda Beedle'a" i zaczynam czytać. Poza "Historią Hogwartu", jest to jedyna ksiązka zdolna mnie uspokoić, gdy mam zły humor. Zapytacie teraz, czemu nie porozmawiasz z Ronem, albo z Harry'm?  
Odpowiedź jest prosta. Harry ma teraz trening Quiddich'a, a to rudzielec jest powodem mojego płaczu. Odpędzam od siebie złe myśli i zaczynam czytać
---Kilka godzin później---
Odkładam stosik książek na półki. Są w nim " Baśnie". "Historia", ale też podręczniki szkolne. Zerkam na zegarek i z przerażeniem zauważam że jest już po 22. Cisza nocna- Cholera- klnę cicho i wychodzę z biblioteki. Skradam się spokojnie, by nie zostać przyłapana przez Panią Norris, albo Filcha. Dopiero by było. Nie zauważam jednak że zza sciany przy której idę wychodzi inna osoba i mocno się z nią zderzam, przewracając zbroję i upadając na ziemię. Nie zdążyłam nic zrobić, gdy usłyszalam tak dobrze mi znany głos- Uważaj kurwa!- Czy ten dzień może być jeszcze gorszy? W tym samym momencie słyszę donośne miauknięcie Pani Norris. W mojej głowie dzwonią wszystkie dzwony. Nie zastanawiając się, podnoszę wzrok na Pannę Parkinson i mówię-Uciekajmy