Śmierć bywa ukojeniem - prolog

 

· Wstawaj! Nie możesz umrzeć! Nie możesz mnie tak po prostu zostawić! Nie teraz, nie po tym wszystkim, co przeszliśmy! –  Niósł się jej rozpaczliwy krzyk.

· Musimy uciekać! Zostaw go i tak jest już po nim… Nie możemy mu pomóc, a lada chwila zaroi się tu od tych cholernych psów- Krzysiek przerwał jej stanowczo.

· Nie zostawię go, rozumiesz? Ja go kocham!- jej głos prawie uwiązł w gardle. Nie była w stanie więcej z siebie wykrztusić. Łzy całkowicie odebrały jej głos.

 

Dzień chylił się już ku zachodowi. To był jeden z tych ciepłych lipcowych wieczorów. W oddali słychać było syreny zbliżających się policyjnych samochodów.

 Podobno w chwili śmierci obrazy z całego naszego życia przelatują nam przed oczami. Nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiałem. Śmierć towarzyszyła mi przez całe moje dorosłe życie. Co czuli ci, których tak zręcznie pozbawiałem pierdolonego życia? Bez zbędnych uczuć. Bez zastanowienia. Bez wyrzutów sumienia. Czy teraz czekają na mnie gdzieś tam, w zaświatach? Czekają silniejsi, aby teraz zemścić się za doznane krzywdy? Będąc szczerym. Mam to, kurwa, gdzieś. Zabijałem, by przeżyć. Z czasem stało się to formą samą w sobie. Z niesienia śmierci uczyniłem sztukę. Stałem się wirtuozem w jej zadawaniu. Każdy z nas ma jakiś talent. Moim talentem była wojna.  

Odkąd pamiętam żyłem na krawędzi. Żyłem szybko, brutalnie. Moje cholerne życie pełne było namiętności. Nigdy się nie oglądałem, niczego nie żałowałem! Na moim nagrobku powinno zostać wyryte "Pierdolcie się wszyscy”. Swoją drogą, powinienem chyba zostać pochowany twarzą do ziemi, tak, aby cały świat mógł mnie cmoknąć w dupę. Z biegiem lat mój instynkt samozachowawczy kurczył się. W końcu zatracił się gdzieś wśród nikotynowego odoru. Spłynął z krwią do ścieków. Wielokrotnie odsuwałem od siebie widmo śmierci. Wielokrotnie uciekałem z objęć tej suki. Buńczucznie spoglądałem jej w oczy, za każdym razem to ona pierwsza spuszczała wzrok. Po tylu latach czułem się niemal bogiem – nieśmiertelnym i potężnym. Uwierzyłem, że nic nie może mnie zranić.  Nikt, ani kurwa nic, nie jest w stanie pozbawić mnie życia.

 Nie wierzę w życie po życiu. Po prostu nasze truchła zostają zeżarte przez robaki. Wiem jednak, że przez te wszystkie lata Agnieszka patrzyła na mnie wstydząc się. Myślę, że przerażało ją to, kim się stałem. A może wstyd był efektem miejsca, w którym się znalazła? Ostatecznie raj, niebo, czy jakkolwiek to nazwać, zmienia standardy spojrzenia na wiele spraw. Gdyby rzeczywiście istniał raj, tylko tam mogła trafić.

Moja przemiana była szybka i właściwie oczywista. Lecz zanim to się stało, wierzyłem, że mamy przed sobą wspaniałą przyszłość. W tamtym czasie oczyma wyobraźni widziałem nasz mały domek, gdzieś w górach, psa. To miał być nasz azyl. Z dala od wszelkich trosk i kłopotów. Nasze domowe zacisze. Nasza wspólna przyszłość.  

Przyszłość? Przyszłość jest czymś, czego moja rodzina nie miała okazji zobaczyć.  

 Wydawało mi się, że wierzę w przeznaczenie. Wierzyłem, że los moich ofiar był już z góry przesądzony. Gdyby nie ja, pewnie potrąciłby je autobus. Po co dyskutować z przeznaczeniem? Po prostu naszedł twój czas, stary. Pogódź się z tym i zdychaj jak facet.

 Z czasem przestałem się bać. Nie. Tak naprawdę, nigdy się nie bałem. Wejść gdzieś? Ryzykować życiem? Nie ma, kurwa, sprawy. Oto cały ja.

Nienawidziłem siebie i to właśnie nienawiść doprowadziła mnie tu, gdzie teraz jestem. Jak najlepsza przyjaciółka. Jadłem z jej sczezłych rąk, a ona żywiła się mną. Doskonała symbioza. Z czasem, staliśmy się jednością. Uczucie to, silniejsze niż cokolwiek innego, kierowało moim życiem.

 Obok nienawiści, do stołu gry, zasiadła ze mną tęsknota. Nie byłem w stanie ukoić bólu. Po tej stracie nic mnie już nigdy nie cieszyło. Ilekroć dosiadałem mojego harleya,  przed oczyma pojawiał się jej obraz- martwe, a zarazem żywe, bo napędzanie wspomnieniem, widmo. Potrafiłem jechać bez celu  tak długo, aż dławienie się silnika budziło mnie z letargu, dając sygnał, że kończy się paliwo. To były moje chwile zapomnienia, tylko wtedy namacalnie czułem jej obecność. Im większa stawała się tęsknota, tym  bardziej na sile przybierała nienawiść.

 Po jej śmierci przemierzałem na motocyklu cały kraj, nigdzie dłużej nie zagrzewając miejsca. Imałem się różnych zajęć, które pozwoliłyby mi zarobić trochę grosza. Z reguły robiłem to, co wychodziło mi najlepiej. Ściągałem na swój łeb kłopoty. Moje przybycie zawsze wzbudzało wśród miejscowych poruszenie. Samotny jeździec.. Moja powierzchowność nie mogła budzić zaufania, a przy bliższym poznaniu było jeszcze gorzej.

Patrzyłem na siebie w lustrze i widziałem zgorzkniałego, przeżartego nienawiścią człowieka. Widziałem długą na dziesięć centymetrów bliznę na lewym policzku. Widziałem ręce pokryte tatuażami. A wszystko to, żeby pamiętać. Choć ona nienawidziła tatuaży...

 Nigdy więcej nie będzie mi dane czuć szczęścia, bliskości drugiej osoby. Wraz z ujściem z niej życia, wylazła ze mnie cała natura samotnika. Pozostanę sam, aż do usranej śmierci.

 Nigdy nie zastanawiałem się nad wyborami, których dokonałem. Uważałem raczej, że nigdy tak naprawdę, kurwa, nie miałem wyboru. Po prostu musiałem się dostosować do rzeczywistości, w jakiej przyszło mi żyć. Żyć? Pierdolenie. Od wielu lat jestem martwy.

 Teraz leżę słaby i bezbronny. Chcę się ruszyć i walczyć. Dziś śmierć jest ze mną bliżej, niż była kiedykolwiek przedtem. Czuję przeszywający ból w klatce piersiowej. Poza tym, tak naprawdę już nic nie czuję. Świat wkoło przestał nagle istnieć. Jestem tylko ja i bezkresna ciemność. Już nigdzie się nie spieszę. Czekam, aż nadejdą. Obrazy z mojej przeszłości. Chciałbym znów wszystko zobaczyć, wszystko na nowo przeżyć.  

Jeśli dziś ma się dokonać moje przeznaczenie, jestem gotów.