Autodestrukcja – Ucieczka

I znów krzyki, wrzaski i wyrzuty. Pretensje o ranek, o południe, o teraz. Pretensje – "bo jesteś!”. Wędrówka, nerwowy spacer – lewa, prawa, od ściany do ściany. Diaboliczna mina, irytacja i złość. Lewa, prawa... jak kot, drapieżnik, obłąkany psychopata czający się do ataku.  
Lewa, prawa, lewa, prawa, lewa…
Eksplozja!  
Mignięcie zaciśniętej pięści i salwa.  
Podłoga.  
Jeden kopniak, drugi, ósmy…  
Ból.

Boli ciało.
Boli serce.
Boli dusza.

Ciemność.

Unoszę ciężkie powieki.  
Szum. Zbliżający się chwiejnym odgłosem odbijania od ścian szmer.
Lęk.
Powolny, krzywy dźwięk jest coraz bliżej.
Panika.  
Zrywam się z miejsca. Bólu nie ma, zatarty strachem, zniknął.  
Buty, klamka, schody...
Biegnę. Padający, lodowaty deszcz jest niewidzialny, wiatr dyskretny, zimna nie ma. Jest ciepło, gorąco jak w piekle.
Marsz. Spokój z wolna powraca.  
Idę opsale. Ból wita mnie ponownie i otula całą, jak kożuch. Przenikliwa wilgoć, zimno i drętwiejące coraz bardziej kończyny.  

Zamarza ciało.
Zamarza serce.
Zamarza dusza.

Cierpienie.

Pięć minut, kwadrans, godzina...
Otępienie.
Toczę się jak pijana, jak ćpun, menel, ciężko powłócząc nogami. Punkt docelowy jest coraz bliżej. Już bardzo blisko, lecz jakże daleko.
Doturlałam się, skostniała, sztywna – zdechły, półprzytomny sopel lodu.  
Zardzewiała barierka i odpoczynek; chwila na uratowanie kilku bezcennych, kulawych oddechów.
Stoję jak drewniany kloc, adoptując coraz to więcej kłujących, zimnych szpil. Lecz te zaczynają zanikać, z chwili na chwilę dając coraz więcej kojącego odrętwienia.
Problem z przejściem na drugą stronę. Zastygłe ciało nie radzi sobie w nierównej walce z metalową palisadą.Nie poddaję się.
Minuta, dwie, pięć…  
Udało się! Skostniałe palce z trudem zaciskają się na zimnych prętach. Chwila na zastanowienie. Strachu nie ma, tylko marzenie… marzenie o cieple, spokoju, ciszy…
Dłonie się rozluźniają. Kojąca nicość, przytulna czerń i błogi spokój.

Spokojne ciało.
Spokojne serce.
Spokojna dusza…