Autodestrukcja

Zabierz mnie stąd.  
Zabierz mnie gdzieś, gdzie będę mogła odetchnąć.  
Całą sobą, całym swoim umysłem, sercem.  
Gdzieś, gdzie będzie stała zbawienna postać, która zrozumie wszystkie huragany wypełniające moje zmęczone ciało.  
Proszę.
Chcę latać, nie patrząc w dół, a jedynie przed siebie.  
Zabierz mnie tam, gdzie pragnienia uwolnią się od ciasnej klatki.  
Otocz mnie ludźmi, którzy zauważą każdą łzę tocząca się leniwie po policzku.  
Zetrą je ze wspomnieniami otaczającymi łapczywie nagą szyję.  
Duszę się, ale proszę o jeszcze.  
Cierpię, ale proszę o jeszcze.
Dotykam dna, ale proszę o jeszcze.
Witaj, nazywam się Autodestrukcja i jeśli chcesz, wsiadaj.  
Zabiorę Cię w niezapomnianą podróż, poprowadzę przez korytarz błędów mojego życia.  
W jeden chwili tysiące emocji napłynie do Twojego wnętrza.
Nie będziesz wiedział, którą najpierw zwymiotować.
Spokojnie, potem będą następne.
Eksploduje Ci głowa.
Potem serce.
A potem pękniesz cały, jak balon dający radość dziecku.
Z tą różnicą - wybuchniesz smutkiem tak wielkim, że nie pomieściłby go nawet największy bogacz na swoim koncie.  
W kąt mnie rzucasz, jak szmacianą lalkę.
Chcę jeść, a jem jedynie samotność.  
Samotność i łzy.
Łzy i samotność.
Witaj, nazywam się Autodestrukcja i jeśli chcesz, zniszczę wszystko, co stanie mi na drodze.
Tak, jak niszczę siebie dzień po dniu.  
To jedyne, co wychodzi mi najlepiej.  
Tarzam się w mrowisku prawd i kłamstw.
Daj mi nadzieję, potem zdepcz ją, jak karalucha w piwnicy.  
Proszę.  
Chcę niszczyć, chcę nienawidzić, chcę zabijać.  
Nienawidzę Cię.  
Nienawidzę!
Nienawidzę Cię, Autodestrukcjo.