Mamo, skąd się wzięła dupa?

– Mamo, skąd się biorą...
– Idź z tym do taty – zdenerwowała się matka. – A w ogóle już przestań mnie wypytywać o te świństwa.  
– Ale ja chciałem wiedzieć, skąd się biorą wyrazy – naciskał Kacperek.  
Matka popatrzyła na syna krytycznie. Okres wypytywania się o wszystko dopiero się zaczął, wczoraj ze wstydem tłumaczyła dlaczego ma piersi i czy koleżance z przedszkola obcięli siusiaka. W sumie przywykła, choć mały bywał męczący i natarczywy. Ale co go tak przycisnęło?  
– A o jaki wyraz ci chodzi? – zainteresowała się.  
– Dupa. Pani w przedszkolu stwierdziła, że to bardzo brzydkie słowo i musiałem stać godzinę w kącie.  
A, tu go boli. Gdyby chciała być mniej pedagogiczna, roześmiałaby się. Sama się zastanawiała w dzieciństwie, skąd się wzięła dupa, ale nie przyznałaby się do tego za żadne skarby.  
– To faktycznie brzydki wyraz i ja postawiłabym cię w kącie na dwie godziny. I jeszcze nie dała galaretki na deser.  
– Jesteś bez serca mamo. Na pewno tak nie będę wychowywał swoje dzieci. Ale dlaczego dupa to brzydki wyraz a pupa nie? przecież różnią się tylko o jedną literę i znaczą to samo.  
Anita była polonistką i czegoś się nauczyła. Ale jak to wytłumaczyć pięciolatkowi? Cóż, spróbuje.  
– Na początku, dawno temu, kiedy jeszcze rycerze jeździli na koniach, był taki wyraz dupło.  
– Mama, nie mówi się dupło a dupnęło –  rezolutnie poprawił mały.  
Tego dzieciaka tylko poćwiartować w plasterki i solić – pomyślała Joanna. Skąd on zna takie wyrazy?  
– Ale ja mówię o czym innym. Dupło to było wgłębienie, dziura. Stąd powstał na przykład wyraz dziupla. Wiesz jak wygląda dziupla, prawda? Byłeś w lesie i widziałeś.  
– Tak, w leśniczówce koło domu jest takie stare drzewo z dziuplą i wujek chowa tam butelki z wódką, by ciocia nie widziała. O taką dziuplę chodzi?  
A skąd on to wie? Miłość jej brata do kieliszka była trzymana z dala od Kacpra, który wujka wręcz uwielbiał. Może dlatego, że sam nie mając dzieci, wujek rozpieszczał chłopaka jak tylko się dało. Pewnie swoją skrytkę na półlitrówki też mu pokazał.  
– A później ten wyraz się zmienił, ludzie trochę go skrócili i tak wygląda teraz. Czasem z wyrazami dzieją się dziwne rzeczy.  
– To ta dupa to też wgłębienie, to, przez które przechodzi kupa, prawda? – nalegał Kacper.  
Joanna gryzła język, by nie parsknąć śmiechem, Z trudem zrobiła minę groźnej nauczycielki.  
– Tak, mniej więcej.  
– No ale nie powiedziałaś mi, dlaczego dupa jest brzydka, a pupa już nie. To literka de jest taka nieprzyzwoita?  
O cholera, niejeden egzamin na studiach był prostszy, pomyślała Joanna. I co ma mu powiedzieć?  
– Wiesz, to nie jest takie proste. Różni ludzie mówią inaczej, prawda? Rozumiesz wszystko, co mówią w telewizji?  
– Nie i nie chcę. Po co mi to? Wujek mówi, że pieprzą same głupoty. Wujek powiedział, że jak takiego jednego spotka w lesie, to go zastrzeli.
Trzeba będzie z braciszkiem pogadać i nieźle go obtańcować, zanotowała w pamięci Joanna. Ale postanowiła zlekceważyć tę beztroską uwagę.  
– Widzisz, różne grupy mówią różnym językiem. Tych panów z telewizji nie rozumiesz, bo mówią językiem dorosłych, często naukowym. Natomiast ludzie, którzy nie są wykształceni mówią zupełnie inaczej.  
– Zgadza się – pokiwał głową mały. – Na filmie taki pan mówił o swojej żonie małżonka, a nasz sąsiad, pan Felek nigdy nie powie o pani Basi inaczej jak ta krowa.  
Weźcie mnie stąd, pomyślała rozpaczliwie Joanna. Pan Felek nienawidził swej żony, bo był pod pantoflem i o tym wiedziała prawie cała dzielnica. Jak widać, dzieci też.  
– No właśnie – poświadczyła radośnie. –I światli ludzie zdecydowali, że nie będą mówić tak, jak wszystkie Felki i inni. I zdecydowali, że dupa jest brzydka. Nie wypadało użyć tego słowa w eleganckim towarzystwie. I tak z czasem wszyscy zaczęli uważać dupę za brzydką.  
– To każdy wyraz ma swoje pochodzenie? – zapytał Kacper. – Nawet flaszka?  
– Tak, synku, ten wyraz już dawno temu pożyczyliśmy od Niemców.  
– I dlaczego im go do tej pory nie oddaliśmy? – zapytał Kacperek.