Babole – Gówniana Poezja

Znalazłam ten wierszyk przypadkowo w wiadomościach, po latach, i myślę se: wrzucę, a co tam Podziękowania dla Spekera za pomoc.

***

Znacie wiochę "Wielkie Gówno",
gdzie kloc z klocem trzyma równo?
gdzie (tak mówiąc między nami),
gnój się ciągnie ulicami.
Każdy w wiosce jest uczony,
na swój sposób popieprzony,
każdy śmierdzi tak, jak może,
co za fetor, o mój Boże!
I tam wszyscy wszystko wiedzą,
zawsze "prawdę" ci powiedzą,
gdy nie wiedzą, wtedy w dupkę,
mogą wkręcić piątkę śrubkę.
Tam trawniki pełne gówna,
może będzie strona główna,
może głośny poklask będzie,
łajno się panoszy wszędzie.
Siedzą sobie w swoich sraczach,
z kwiatuszkami po winiaczach,
aby w ciszy kombinować,
jak tu nas zaatakować.
Takie kibla są zalety,
niecne plany miast gazety,
"nam jest niepotrzebna prasa",
myśli wymóżdżona masa.
"Jak tu komuś napsuć juchy?
jak narobić zawieruchy?",
tylko takie mają w głowie,
i niech tylko ktoś coś powie!
Ale miarka się przebrała,
temu ja zarymowała,
walić hejty z tyłków trolli,
niech się każdy z nich pierdoli.
I przepraszam za mięsiwo,
to złośliwość zbiera żniwo,
i jak ktoś się przypucuje,
to się znów wyprodukuję.

W swoim czasie.