Wypełnić pustkę cz. 1

Wypełnić pustkę.  
wracam z nowym opowiadaniem, pisanym dosłownie przed chwilką Obiecywałam coś innego, niż te miłosne bzdury, tak więc słowa dotrzymuję, Usiadłam do laptopa i pomyślałam, że coś napiszę, tak więc jestem ;p. Miłego dławienia się własnymi łzami. ( w następnych częściach, o ile będą ) Muhaha ;d to moje, jakby nie patrzeć pierwsze opowiadanie przygodowe, tak więc... nie piszę najlepiej xd  

- Chyba sobie żartujesz!- odpowiedziałam po chwili namysłu. - to nie może być prawda...
- A jednak - W jego głosie wyczułam nutkę zniesmaczenia. Na samą myśl, do czego zdolna jest jego wyobraźnia, przechodziły mnie nieprzyjemnie ciarki, zaczynające się na małym palcu u nogi i kończące na poczochranych włosach. Swoją drogą, musiałam nieźle wyglądać. No cóż, gdybym wiedziała, że o poranku wpadnie do mnie przyjaciel, bezczelnie wyrwie z miłego snu i powie taką... bolesną prawdę, na pewno zaopatrzyłabym się z kilka ton chusteczek, uczesałabym włosy, lub przynajmniej wcześniej zwlekłabym się z łóżka i przemyła twarz zimną wodą. Ale nie dane mi to było.  
- Oni nie żyją. - odezwał się głos zza pleców. - pogódź się z tym. No na mnie już czas, pogrzeb jutro, aha radzę Ci nie iść, bo następną osobą na celowniku jesteś ty.  
- Co mam przez to rozumieć? - odezwałam się, po paru chwilach ciszy.  
Odpowiedziało mi tylko ciche trzaśniecie drzwiami. Po parogodzinnym studiowaniu wszystkich 'za' i 'przeciw', co do opuszczenia rodzinnego miasta, podjęłam decyzję. Uciekam. Tu grozi mi niebespieczeństwo, pozatym nie mam za co żyć. Teraz, kiedy rodzice nie żyją... Nic nie ma sensu. W końcu muszę na siebie zarabiać, chociaż nie skończyłam jeszcze tej szkoły. Bez większego wykształcenia nie mam szans na znalezienie jakiejkolwiek pracy. No, oczywiście ostatecznie mogę dawać dupy dla pierwszego lepszego faceta z ulicy, chociaż wtedy miałabym szansę na przeżycie.  
- Boże, dlaczego nie mam przyjaciół? Nikogo, kto by mnie pocieszył, przytulił, albo tylko był. - szepnęłam. - Co ja Ci zrobiłam? Po co ich zabierałeś? Jesteś idiotą, nie ma Cie! To tylko wytwór wyobraźni chorego człowieka! - mój głos z minuty na minutę przybierał głośniejszy ton. Krzyczałam, próbowałam pozbyć się problemów- tego od czego uciekam od kąt pamiętam. Niestety nigdy mi się udawało. Kompleksy ciągną się za mną od zawsze. Codziennie rano podchodzę do lustra i patrzę na prawdziwy wrak człowieka.
A teraz będzie jeszcze trudniej. Muszę dostać pracę, zacząć żyć jak dorosły, pomyśleć o rodzinie, chłopaku, przyjaciołach - których aktualnie nie mam. Potrzebuję kogoś, jedną osobę, by nie być już samotna.  
Wsiadłam w samochód ojca. Zabrałam ze sobą wszystkie oszczędności moje i rodziców, podrobione prawko, które niegdyś ochroniło mnie przed poprawczakiem, kiedy to jako 16 latka wsiadłam w auto kolegi rozbijałam się po ulicach zaśnieżonej Warszawy. Miałam też spakowane jakieś ubrania, kosmetyki oraz jedzenie.Spokojnie przeżyję dwa tygodnie.  

Bum! Podoba się? Piszcie krytykę, podpowiedzi.  
+ Dzięki Arni za tytuł.  
+ duużo komentarzy chcę.
+ wiiem, krótkie