"Studying Boy" ~ Rozdział 3

Wstałam dzisiaj przed budzikiem. Coś nowego zazwyczaj to Em budziła się pierwsza, bo ja do rannych ptaszków nie należę. (Ja też nie xd. :P ~ dopisek autorki)
Podeszłam do szafy i zaczęłam szukać jakiś ubrań. Wybór padł na czarne jeansy z wysokim stanem oraz biały crop top, następnie poszłam do łazienki wziąć szybki prysznic. Po prysznicu założyłam ubrania i nałożyłam lekki makijaż. Nagle usłyszałam jakieś  dźwięki czyli pewnie Emily wstała i się szykuje. Nie myliłam się. Po chwili wparowała do mojego pokoju.
- Hope wstawaj, bo się... O nie śpisz już? - zapytała z niedowierzaniem.
- Jak widać.- zaśmiałam się z jej miny.- Zamknij tą swoją śliczną buźkę, bo ci mucha wleci i idź robić śniadanie.
- Ty mnie wykorzystujesz!- powiedziała z lekkim śmiechem.
- Kogoś trzeba.- zaśmiałam się pod nosem tak żeby usłyszała, a ona zaczęła udawać obrażoną i wyszła z pokoju. Cała Em.

Po śniadaniu udałyśmy się na zajęcia oczywiście jak to ja zdążyłam się spóźnić, bo się zgubiłam. Wiedziałam, że tak będzie.  
- Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie.- powiedziałam do profesora siedzącego za biurkiem.
- Dzień dobry z racji tego, że to twój pierwszy raz to ci daruje, usiądź na wolnym miejscu.- powiedział sympatycznie i dalej prowadził zajęcia. Szukając wzrokiem wolnego miejsca straszenie się zawiodłam. Okazało się, że zajęcia mamy ze starszą klasą, a jedyne wolne miejsce jest na końcu. Obok Jack'a. Podeszłam do niego i bez słowa koło niego usiadłam. Boże czy ty aż tak musisz utrudniać mi życie?
- Księżniczka się spóźniła? Ojoj.- uśmiechnął się chamsko Jack.
- Wal się Shey.- warknęłam.
- Aha czyli mówimy sobie po nazwisku, okej McCartney.- coś tam zaczął jeszczę mówić, a ja cały czas przytakiwałam żeby się wkońcu zamknął.
- Możesz przestać ciągle przytakiwać?- zapytał lekko zdenerwowany.
- Raczej nie, doktor kazał przytakiwać jak ktoś od rzeczy gada.- zaśmiałam się zwycięsko i odwróciłam się w drugą stronę.  
Przez resztę lekcji nie odzywaliśmy się do siebe. Przerwa też zleciała spokojnie, jednak przed następnymi zajęciami zdarzyło się coś czego bym się nie spodziewała. Gdy zostałam sama na korytarzu zostałam popchnięta na ściane. Oczywiście przez Jack'a, który nagle wbił się w moje usta. Byłam taka zła, że odepchnęłam go i dałam mu z liścia.
- Człowieku o co ci do cholery chodzi?!- spytałam zdenerwowana.
- Wiem, że tego chciałaś, dwa lata temu bardzo ci się podobało..- mruknął.  
- Myślisz, że po tym wszystkim jak mnie oszukiwałeś to ja od tak ci wybacze?!- prychnęłam zła.
- Skarbie przecież mnie znałaś, od początku wiedziałaś jaki jestem.- zaśmiał się chamsko.
- Widocznie myślałam, że w głębi duszy jesteś inny..- powiedziałam cicho.- Jadnak się myliłam, a ty po tych dwóch pieprzonych latach i tak mnie nie przeprosiłeś!- gdy to powiedziałam przygwoździł mnie do szafek za mną, tak bym nie mogła uciec.
- Ja nie przepraszam skarbie.- wyszeptał mi do ucha i poprostu odszedł.
Reszta dnia minęła już spokojnie. Ani razu go nie spotkałam i bardzo dobrze. Po zajęciach udałam się szybko do mieszkania coś zjeść i pobiegłam do pracy. Pracuje w pobliskiej kawiarni jako kelnerka, jakoś trzeba zarabiać na czynsz. Czas spędzany w kawiarni mijał bardzo sympatycznie, gdyż ludzie są tutaj bardzo sympatyczni. Nagle do kasy podszedł czarnowłosy chłopak o niebieskich oczach.
- Hej.- powiedział i słodko się uśmiechnął.
- Cześć co podać?- zapytałam z uśmiechem.
- Twój numer?- zaśmiał się na co mu za wtórowałam.
- Na to trzeba zasłużyć.- wystawiłam mu język.
- No dobra, więc czy słodka kelnerka da mi swój numer, jak zamówię ciasto?- zaśmiał się i puścił mi oczko.
- Możliwe.- charakterem przypominał mi Luisa, dlatego odrazu go polubiłam. Chwile jeszczę pogadaliśmy i dałam mu ten numer. Co tam raz się żyję. Szatyn był jedną z lepszych rzeczy, która mnie dzisiaj spotkała.