I być tylko z Tobą.... cz5 partI

Minęło zaledwie kilka dni, kiedy mój pech znów musiał o sobie przypomnieć. Od kiedy poznałam Leona dużo się nie zmieniło. Dzień za dniem, praca, dom, rodzina wyjścia z przyjaciółmi, a raczej "przyjaciółmi" bo wystarczyło że odwrocisz się do nich plecami a już zaczynają puszczać plotki i obgadują jak tylko się da. Nigdy nie miałam prawdziwych przyjaciół. Od dziecka zawsze byłam odtrącana ze środowiska rówieśników. To moje jedyne wspomnienia, ból i cierpienie, które odbija mi się do dziś, kiedy tylko złapię doła.Apel dlaczego ja się nad wami użalam? Wśród ludzi wydaje się naprawdę miłą i radosną osobką. Tak, to jedna z masek pod którymi się ukrywam od dłuższego czasu. Ba, od zawsze. Moje codzienne myśli rozwial dzwonek telefonu. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Leona.
-Słucham.
-A no czesc, stwierdzilem że zadzwonie i sprawdze jak się czujesz- powiedział.
-dobrze
-coś się stało, Opowiadaj mi, ale to już.
-Nic się nie stało, ale masz nieźle wyczucie czasu, nie ma co.
- No widzisz- zasmial się.- bo wiesz że wystarczy jedno słowo i idę wsiadać w pociąg i już u ciebie jestem?
-po co ty w ogóle się mną przejmujesz?-zapytałam.
-Lubie cię to się przejmuje-powiedział stanowczym głosem.
-Powiedziałeś o pociągu, nie mieszkasz tu w mieście?
-Nie, jestem z okolic Łodzi, jakieś 350 km od ciebie.
-To co tu robiles tamtej nocy?
-Jak to co-parsknął śmiechem- jestem rycerze na białym koniu i ratuje takie małe białogłowe jak ty z opresji- zasmial się ponownie.
-bardzo smieszne- fakt, nawet się usmiechnelam.
Nie zdążyłam kontynuować bo ku mojemu zdziwieniu połączenie telefoniczne zostało przerwane. Już w lepszym humorze z uśmiechem na ustach zaczęłam oddzwaniac ale tym razem nikt nie odebrał.  
O co w tym wszystkim chodzi? Dziwne, ale zaczęłam się nawet o tego "rycerza" martwić.....





- - -- - - - - - - - - - -
Jako że jest to krótka część będzie kontynuacja ale nie wiem jeszcze kiedy z powodu wyjazdu