Biała gardenia

Kochani, jestem chora (jak już pisałam w jednym z komentarzy, wstawię kolejną część w przyszłym tygodniu jak się lepiej poczuje.) wtedy uwielbiam czytać książki. Wie o tym moja wspaniała przyjaciółka z całego serca jej za nią dziękuję, podarowała mi fantastyczną książkę.- " Balsam dla duszy kobiety" polecam tę  książkę i dodaję 1 z cudownych opowiadań.


" Najlepszych i najpiękniejszych rzeczy na świecie nie można ani zobaczyć, ani dotknąć. 

Trzeba je poczuć sercem. 

Helen Keller


Odkąd ukończyłam dwanaście lat, co roku na urodziny jakiś tajemniczy nieznajomy przysłał  mi jedną białą gardenię. Nigdy nie było przy niej żadnej karteczki ani bilecika, a telefony do kwiaciarni również na nic się nie zdały, ponieważ za kwiat płacono zawsze gotówką. Po jakimś czasie poniechałam więc starań, by poznać tożsamość owego zagatkowego nadawcy. Rozkoszowałam się za to pięknem i intensywnym zapachem tego magicznego, doskonałego, białego kwiatu, otulonego warstwami miękkiej, różowej bibułki.

Nigdy jednak nie przestawałam wyobrażać sobie, kim ta osoba może być. Wiele szczęśliwych chwil spędziłam, marząc o kimś wspaniałym i ekscytującym, lecz zbyt nieśmiałym czy ekscentrycznym, by mógł się tak po prostu ujawnić. Kiedy byłam nastolatką, fantazjowanie, że nadawcą może być chłopak, który właśnie wpadł mi w oko, czy nawet jakiś nieznajomy, któremu się spodobałam, sprawiało mi wielką przyjemność.

Moja mama często włączała się do moich głośnych rozmyślań. Pytała, vzy może wyświadczyłam jakąś przysługę komuś, kto wolałby anonimowo okazywać swoją wdzięczność. Przypominała, że kiedy jeździłam na rowerze, a nasza sąsiadka parkowała samochód wypchany sprawunkami i dzieciakami, zawsze pomagałam jej wypakować zakupy i pilnowałam, żeby maluchy nie wybiegły na ulicę. A może tym tajemniczym człowiekiem jest starszy pan, który mieszka po drugiej stronie ulicy. Zimą częstozanosiłam mu pocztę pod same drzwi, żeby nie musiał schodzić po oblodzonych stopniach.

Mama dokładała wszelkich starań, aby pobudzić mnie do głębszych rozważań o gardenii. Pragnęła, by jej dzieci były  twórcze. Chciała, żebyśmy czuli się kochani nie tylko przez nią, ale także przez cały świat.

Kiedy miałam 17 lat, pewien chłopiec złamał moje serce. W nocy po jego ostatnim telefonie, utuliłam  się do snu płaczem. Po przebudzeniu spostrzegłam na moim lustrze zdanie wypisane czerwoną szminką:" Zaprawdę, uwierz mi, gdy odchodzą bożkowie, bogowie przybywają". myślałam o tym cytacie z Emersona tak długo, aż moje serce się wyleczyło. Do tego momentu zostawiłam to zdanie  tam, gdzie umieściła je mama. Toteż kiedy zobaczyła mnie w końcu płyn do czyszczenia szyb w ręku, wiedziała, że wszystko jest w porządku.

Były jednak pewne rany, których nawet mama nie potrafiła zaleczyć. Na miesiąc przed ukończeniem przeze mnie szkoły średniej ojciec zmarł nagle na atak serca. Moje emocje balansowały wtedy pomiędzy zwykłym smutkiem a poczuciem porzucenia, strachem, nieufnością a przytłaczającą złością, że tato przegapi najważniejsze wydarzenia mojego życia. Zupełnie straciłam zainteresowanie zbliżającymi się uroczystościami, przedstawienie klasowym i balem- uroczystościami nad którymi całkiem niedawno ciężko pracowałam i której wielką niecierpliwością oczekiwałam.  Rozważałam nawet możliwość pozostania w domu i wstąpienia do miejscowego college'u, zamiast wyjazdu, jaki wczęśniej zaplanowałam, ponieważ takie rozwiązanie wydawało mi się po prostu bezpieczniejsze.

Mimo że mama sama była pogrążona w głębokim smutku, nie chciała dopuścić do tego, aby ominęła mnie jakakolwiek z tych zabaw. W dniu poprzedzającym śmierć ojca udałyśmy się wspólnie na zakupy. Wybrałysmy wyjątkowo piękną, długą suknię w czerwone, białe i błękitne kropki, w której miałam pójść na bal. Chociaż była trochę za długa, gdy ją włożyłam, poczułam się jak Scarlett O'Hara. Kiedy następnego dnia zmarł mój ojciec, zupełnie o niej zapomniałam.

O sukni pamiętała jednak mama. Przed balem, odpowiednio skrócona, już na mnie czekała. Ułożona po królewsku na sofie prezentowała się artystycznie i wzruszająco. Choć sama nie martwiłam się, co włożę na zabawę, moja mama nawet wtedy o tym nie zapomniała.

Troszczyła się o to, aby wszystkie jej dzieci w pełni akceptowały siebie. Wpoiła w nas poczucie magii świata i przekazała nam zdolność dostrzegania piękna nawet w obliczu nieszczęścia.

Tak naprawdę mama pragnęła, abyśmy widzieli w sobie takie same cechy, jakie przypisywaliśmy mojej gardenii- siłę, piękno, doskonałość, aurę magiczności i odrobinę tajemniczości.

Mama zmarła, kiedy miałam dwadzieścia dwa lata, zaledwie dziesięć dni po moim ślubie. W tym roku gardenie przestały nadchodzić.

Marsha Arons