Mitologia codzienności: Harpia

Siedzę w naszej ulubionej kawiarni - tej, gdzie mają to dobre ciasto i kawę, jakiej nigdzie indziej nie dostaniesz. Pada ciepła, przyjemna mżawka. Jej subtelność z pewnością oszczędziłaby cukier. Sączę coś czekoladowego przez cienką, czarną słomkę. Nie wiedziałam, że chłodne napoje serwują tu w ozdobnych słoikach zamiast użyć standardowej zastawy. Wyciągam pomadkę, za której cenę byś mnie znienawidził, nowobogackim gestem przeciągając nią po wargach. Delikatnie ujmuję rurkę, pozwalając, aby świeża kropla czekolady zastygła w kąciku ust. Robię zdjęcie, wysyłając je wprost do ciebie opatrzone podpisem ‘czekam’. Zerkam ponownie w ekran telefonu, tysiąc setny raz poprawiając włosy.  

Wchodzisz, nerwowo szukając roziskrzonym spojrzeniem mojej drobnej postaci.  

- Spóźniłeś się. - mówię, wolno zlizując czekoladę z kącika warg. Oglądasz zahipnotyzowany mój mini performance.  

- Przepraszam. Korki. - odpowiadasz tonem usprawiedliwienia, jednocześnie próbując mnie pocałować. Odchylam głowę, przez co trafiasz w policzek. Uwielbiam to robić - kusić, obiecywać, zwodzić…  

Zajmujesz miejsce, celowo hacząc o moje kolana. Cofam je, zaskoczona twoją ostrą ofensywą. Wsuwasz rękę pod stół, muskając skraj spódniczki. Próbuję cię odepchnąć, nasze palce wszczynają dziką walkę, w której nie mam najmniejszych szans. Pokonana, pozwalam zagłębić się twojej dłoni pod materiał, lecz to dla ciebie za mało. Zdobycie ud stanowiło zaledwie aperitif przed oczekiwanym daniem głównym. Wyłącznie rozbudziło apetyt na więcej.  

- Chodźmy stąd. - mamroczesz niewyraźnie, jakby już teraz podniecenie przejęło nad tobą władzę. Uśmiecham się, znów będąc królową sytuacji.  

- Wybacz, nie dzisiaj. - szepczę ci wprost do ucha, przejechawszy paznokciem wzdłuż krzywizny twojego podbródka. Kładę pojedynczy banknot obok ubrudzonego czekoladą słoika, opuszczając lokal lekkim, opartym na falującym zbalansowaniu bioder, krokiem. Wybiegasz za mną, usiłując przeszkodzić mi w odejściu. Ulegam, godząc się, abyś agresywnie przycisnął mnie do maski samochodu. Nie przejmuję się zbytnio przypadkowymi przechodniami, których może zawstydzać nasz brak skromności. Tym razem atakujesz bluzkę, rozpinając naprężone do granic guziki. Niewinna biel stanika działa niczym czerwona płachta, odbierając ci zdolność logicznego myślenia. Bezczelnie wyrywasz mi kluczyki. Wsiadam z tobą, zwyczajnie ciekawa dalszego ciągu. Prowadzisz wybitnie nieskupiony. Zatrzymujesz się, wysiadamy. Zamykasz auto, otwierasz dom. Słowem - dużą szczyptą prozy ‘przesalasz’ poezję chwili.  

Nienasycony łapiesz mnie, nim dochodzimy do sypialni. Wyślizguję się zręcznie. Nie jestem pierwszą lepszą, którą możesz wziąć na byle meblu. Zdejmuję zbyt ciasną spódnicę, czując cię obok. Twoje nieustannie głodne usta maltretują moją szyję, coraz bardziej przypominając dedykowaną dorosłym część ‘Zmierzchu’. Z szuflady sypialnianej etażerki dobywam kajdanek. Uśmiechasz się, wyciągając po nie rękę. Och, czyżbyś naprawdę myślał, że oddam dowodzenie? Głuptasku…  
Siadam na tobie okrakiem, przykuwając twój nadgarstek do ramy łóżka. Uwalniam napęczniały członek z niewoli rozporka.  

- Weź go. - prosisz, ale ja mam inne plany. Torturuję cię poprzez delikatne muśnięcia sztywnego penisa, nie prowadzące ku żadnemu ‘dalej’. Jęczysz rozpalony, domagając się pieszczot. Jesteś jak spragnione atencji dziecko. Przeciągam językiem wzdłuż wyprostowanego na baczność żołnierza, obdarowując go bordowym śladem szminki niczym znakiem firmowym.  

- Muszę iść. - wypowiadam te słowa z mistrzowsko udawanym żalem. Zakładam spódnicę, przeczesuję włosy, a wargi ponownie maluję pomadką.  

- Co? Jak to? - niedowierzasz mi. Nie możesz pojąć mojej perfidii. Szarpiesz się wściekle, chcąc uwolnić złapaną w potrzask dłoń.  

- Pa, kochanie. - rzucam, posyłając ci powietrznego całusa. Odbieram kluczyki, które sobie wcześniej przywłaszczyłeś i odjeżdżam w cichym warkocie silnika. Zostawiam posesję usatysfakcjonowana, mijając wjeżdżające auto twojej żony. Już stąd dostrzegam jej wykrzywioną twarz. Sięgam obojętnie po szminkę, ze zdumieniem stwierdziwszy, że zemsta nosi jej smak.