Drabble - Niebo

Pusto, prócz latających kłaczków kurzu. Widać, jedynie im pozostały skrzydła. Meble zakryto folią. Okna zabito deskami. Echo odbija się od ścian jak wściekła osa. Coś zaskrzypiało, pewnie wspomnienie czyichś kroków. Siadam pośrodku pokoju.  
- Boże, jak tu cicho. Tylko aniołów brak.  
Podaję się pod wszechobecny bezruch, zamieram niczym kolejna dekoracja, wystarczy mnie przykryć folią i mogę zostać, czekając, wraz z szafą, aż wróci szczęście. Zamykam oczy, próbując po raz ostatni poczuć zapach, znany od dziś jako zapach nostalgii. Było mi dobrze. Naprawdę dobrze.  
Ale, w końcu, każde niebo trzeba kiedyś opuścić.  

Pusto tutaj.  
Szaro.  
Pył.  
A anioły odleciały razem z bocianami.