Rozdział 1 część 1 - Kemono

Rozdział 1
Jesień Rok 2016, Naho
  
,,Moje imię? Nie jest ważne w tej historii, ale możecie mnie
nazywać obserwatorem. Może to się wydawać zwykłymi
przechwałkami oraz możecie wierzyć albo nie ale jestem
człowiekiem wybitnym, widzę wszystko i wszystkich. Brzmi
świetnie prawda? Na pierwszy rzut oka oczywiście, lecz nie
mam prawa ingerencji w świat rzeczywisty oraz we
wszystkie istoty żyjące, jak i te martwe.
  
Wciąż brzmi fajnie? Nie muszę oglądać nic w telewizji, mam
to wszytko na żywo, każdy gatunek począwszy od
pornografii, thrillerów, kryminałów, romansów aż po
komedie oraz to, czego nie życzyłbym nikomu, czyli horror...
Ci, którzy są ciekawi mojej osoby to, obiecuję z dnia na
dzień, z wpisu na wpis, dowiecie się o mnie dużo więcej.
  
Teraz musimy się skupić na osobie zwanej Seiji Kemono.
Zdaje sobie sprawę z tego, że nieliczni z was mają pojęcie,
co się działo kilkanaście lat temu w czasach dziecińwsta
Seijiego, lecz ci, którzy myślą, że wiedzą już wszystko,
powiem wam tylko jedno, nic nie wiecie, nie macie nawet
najmniejszego pojęcia, co takiego stało się 26 oraz 21 lat
temu. Dokładnie wtedy zaczęła się moja historia jako
obserwator, od tamtej chwili widziałem wszytko, co
wydarzyło się w jego życiu i zapewne jesteście również
ciekawi, czemu skupiłem się właśnie na nim. No więc żeby to
zrozumieć, wpierw musicie wiedzieć, co zdarzyło się w 1990 roku.
Wszystko zaczęło się wraz z pierwszym śniegiem tamtego roku.
W pewnym momencie Shirayuki Kemono zauważyła w
oknie, swojego syna zmierzającego w stronę gęstego lasu
tuż obok ich małego domku w wiosce Shirakawa, więc czym
prędzej założyła na swoje smukłe ciało płaszcz oraz szalik, jej
ciała mogłaby pozazdrościć każda kobieta. Długie oraz
piękne nogi, bez jakiejkolwiek skazy czy małej rany, idealnie
szerokie biodra, płaski wysportowany brzuch a jej piersi,
można by rzec, że są sztuczne, idealnie wklejone, jak z
przyszłości nie za duże ani zbyt małe, idealne. Gdyby jeszcze
było tego mało, posiadała ona piękne zielone oczy z długimi
rzęsami oraz idealnie wyregulowanymi brwiami jak na
tamte czasy. Długie brązowe włosy idealnie padały na jej
delikatne ramiona, patrząc na nią jako obserwator, było mi
bardzo ciężko, wiecie w końcu, jestem tylko mężczyzną,
zawsze jak ją widziałem, miałem wiele brudnych myśli, ale
dość o tym, jaka była piękna. Po chwili włożyła także buty
wypełnione grubym, ciepłym futrem i bez chwili
zastanowienia wyszła z domu szybkim krokiem, by
zatrzymać czym prędzej swojego syna. Kobieta rozglądała
się raz za razem, w prawo, lewo, lecz z żadnej strony nie
widziała swojego małego synka. Z jej twarzy mogłem
wyczytać wiele rzeczy takich jak zakłopotanie czy strach, bez
dłuższego namysłu, Shirayuki skierowała się w stronę lasu i
szybkim truchtem pobiegła w tę stronę, ponieważ myślała,
że właśnie tam znajduje się jej syn. Ku mojemu zaskoczeniu,
mały Seiji obserwował ją zza pleców i spokojnym krokiem,
spoglądając na swoją matkę, podążył za nią. Patrząc na
twarz tego dziecka, nie byłem w stanie wyczytać zupełnie
żadnych emocji. Brak jakiegokolwiek uśmiechu na twarzy,
smutku, wyraz twarzy był po prostu obojętny, a jego oczy
były zupełnie puste, nie widziałem w nich zupełnie nic, to tak
jakby jakiś demon wyciągnął dusze z tego małego chłopca.
Dobra, koniec tego zbędnego gadania, czas przejść do
rzeczy, bo zapewne wielu z was jest ciekawych, co się
wydarzy. Otóż chłopiec delikatnie kładąc nogę za nogą,
skradał się za swoją matką, która nie zdając sobie z tego
sprawy, wciąż go szukała, lecz w pewnym momencie
mógłbym powiedzieć, że coś w nią wstąpiło i postanowiła
się odwrócić. Widziałem, że na jej karku pojawiła się lekka,
gęsia skórka i tak jakby kobieta ze strachem powoli
odwracała się do tyłu, jak w jakimś kiepskim horrorze.
To trwało tylko kilka sekund, a wydawało mi się, jakby
minęło jakieś kilkanaście minut...