Sama prawda

Ideały nie istnieją, dobrze wiem.  
One powstają w naszych głowach, przedstawiając głęboko skryte pragnienia. W końcu każdy chciałby wyglądać, jak młody Bóg i być bez skazy, prawda?
Rzadko ktoś pomyśli, że pieprzyk w lewym kąciku oka, bądź nadprogramowe kilogramy będą tym, co druga osoba w nas pokocha. Od dziecka rośnie w nas małe ziarenko. Pewność siebie słabnie bądź nabiera mocy w zależności od liczby potknięć, przeszkód, problemów, sytuacji i wytykań palcami, głupich żartów malujących na ustach smutek.  
Większość mięknie, jak przysłowiowa kluska, ale to normalne. Człowiek jest w stanie udźwignąć naprawdę wiele, ale czasem natłok wszystkiego zgniata go, jak orzecha włoskiego.
Jak z tym walczyć? No właśnie, z tym jest ciężej. Jesteśmy podatni na ubarwione piękno, na kobiety przerobione w Photoshopie, z białym uśmiechem, atrakcyjną sylwetką, energią emanującą z każdej cząstki opalonego ciała.  
To fałsz, obłuda, którymi karmią nas media.  
Dziewczyna przychodzi do domu i jedyne, co przychodzi jej do głowy to to, że jest brzydka, nieatrakcyjna a jej ciało i twarz wymaga wiele poprawek. W końcu ta kobieta na okładce jest taka szczęśliwa, bez najmniejszej wady, skazy. Po prostu ideał, za którym biegną mężczyźni.  
Czy nie jest tak?
Oczy przyzwyczajają się do widoku tylko pięknych ludzi, nie tych, którzy potrzebują aparatu na zęby czy wizyty u dermatologa.  
Błędne koło toczy się dalej.  
Dziewczyna słyszy obelgi ze strony rówieśników, bo nie nosi idealnego rozmiaru "S" a kiedy przymierza w sklepie nowe ciuchy, z jej twarzy znika uśmiech. Nie myśli już o pięknych oczach, które przyciągają wiele spojrzeń. Tej pięknej zieleni kwitnącej w jej tęczówkach. Nie dostrzega długich, zadbanych włosów. Nie widzi pięknej siebie. Jedyne słowa pojawiające się w jej głowie - grubas. Wychodzi z modnego sklepu i wraca do domu.  
Ludzie gubią siebie w całym tym chaosie, w całej tej pogoni za szczęściem, za lepszym obrazem samych siebie. W końcu co powiedzą inni, w jaki sposób spojrzą na zbyt obcisłą bluzkę podkreślającą kilka fałdek, krzywe zęby, niemodną fryzurę.  
Ich życie odbiega od normy, nic ich nie cieszy.
Nienawidzą swojego ciała, twarzy, sposobu w jaki chodzą, uśmiechają się, rozmawiają. Nie akceptują siebie. W pościgu za lepszym wizerunkiem gubią niezbędne wartości. Pomijają małe szczegóły, małe słowa, które wywołałyby uśmiech i sprawiły, że w końcu spojrzeliby na siebie z innej strony.  
Żyją w strachu i przekonaniu, że na zawsze pozostaną samotni, wytykani i karceni. Mogą godzinami wymieniać swoje wady, ale nie są w stanie na kilku palcach wymienić swoich zalet. Samoocena spada niżej niż dno.  
Tacy ludzie przeważnie mają do zaoferowania coś znacznie wartościowszego niż zgrabne nogi, wysportowane ciało, ekstrawaganckie ubrania. Mają dobre serce i nie oślepia ich swój narcyzm. Potrafią poświęcić się, by komuś pomóc. Umieją słuchać, nie udawać.  
Zastanów się czy warto dążyć do wykreowanego ideału.  
Nie musisz przypominać kobiety z okładki, bądź mężczyznę z sześciopakiem, uwydatnioną szczęką i niebieskimi oczami.  
Dla kogoś możesz być idealny taki, jaki jesteś.  
Pokochaj najpierw samego siebie, z czasem będzie łatwiej a potem tylko lepiej.  
W Twoich oczach zauważą radość, szczęście i urok tak rzucający się w oczy, że nie będzie dało się przejść obok obojętnie.  
Wady odejdą w cień, uwierz.  
Znajdzie się ktoś, kto je również zaakceptuje i nie będzie chciał odejść.