Wróg u bram cz.1

Umarłem...  
Moja dusza aktualnie leci ku górze od zawsze uczono mnie bym nie bał się śmierci. Teraz kiedy nadszedł moment gdy to się stało zaczynam czuć delikatny stres. Gdy moja dusza wylatuje ze szpitalnego pokoju a ja widzę płaczące twarze bliskich, lekarzy którzy uzupełniają jakieś papiery. Z pewnością te papiery są związane ze mną ... z moim zgonem. Lewitując tak ku górze zastanawiam się co będzie dalej. Mija około pół godziny i stoję Tam... Sąd ostateczny ... widzę Boga, Archanioła Gabriela i tego przed którym przez całe nasze nędzne życie ostrzegali nas nasi rodzice i dziadkowie... Jestem spokojny... w pewnym momencie ciszę przerywa Lucyfer który zwraca się do mnie w tych słowach
,,Ty! Który zostałeś stworzony na podobiznę stwórcy stoisz przed nami i nic nie mówisz. Zdradziłeś Boga! Oszukałeś ! Jesteś tylko zwierzęciem które turla się w przedśmiertnych spazmach! Zobaczcie szanowni goście, że ten tu stojący przed nami człowiek powinien trafić do piekła! Miał dużo grzechów za swojego nędznego życia!''
Ja stojąc przed ławą przysięgłych zaczynam płakać, modlić się ,,ojcze nasz któryś...'' i w tym momencie przerywa mi Lucyfer
,,Głupcze! Myślisz, że modlitwa cię uratuje?!? Jesteś w błędzie! Jesteś stracony i ja tego dopilnuje!''
Nagle rozbrzmiewa się uderzenie...
Myślę sobie ,,To chyba Bóg, mam nadzieję, że to On i czuje mój ból i chęć pójścia do raju''.  
Nagle Bóg wstaje i mówi ,,Tak Lucyferze to tylko stworzenie. Ale to właśnie ja umiłowałem sobie je jako potomka Adama i Ewy. To ty podkusiłeś Ewę by zjadła owoc z drzewa Dobra i Zła. Uważam, że pomimo jego zwątpienia powinien trafić do raju. Cóż kochani czas narady a ty  Stworzenie zaczekaj tu!  
Grom z nieba uderzył 3 razy i ława sędziów gdzieś zniknęła...  
,,Cóż ja teraz pocznę? Co ze mną będzie? Jaki będzie dalszy los ?''  
Minęło może z 20 minut i pojawiają się...
Przemawia Bóg:
,,Cóż doszliśmy do wniosku, że trafiasz do nieba, myślę, że cieszysz się z tego wyboru''  
Bóg się uśmiechnął i spojrzał w mim kierunku ja odwzajemniłem mu uśmiech i spojrzałem na zawiedzionego Lucyfera głaszczącego jakieś odrażające coś nie wiem dokładnie co ale wyglądało to ohydnie.
,,Gabrielu zaprowadź nasze stworzenie do Świętego Piotra który musi dokończyć formalności''
,,Dobrze Panie!''
I zniknęliśmy... To była tylko chwila i pojawiliśmy się przed wielką bramą która była chyba ze złota bynajmniej tak mi się zdaje wrota były grube i miały na sobie złote znaki, staliśmy na chmurach. Nie potrafię określić jak czuły się moje stopy w kontakcie z czymś takim. Byłem tak podekscytowany, że  o niczym innym nie myślałem tylko o tym, że zaraz wejdę tam gdzie każdy marzy żeby być. Raj który wreszcie stoi przede mną otworem. Rozmowa ze Świętym Piotrem była dosyć szybka oddałem mu swoje wspomnienia i te dobre i te złe. Dostałem szanse zaczęcia wszystkiego od nowa w miejscu bez skazy bez potrzeb.  Tamto miejsce nie różni się niczym od tego naszego tu na Ziemi. Są domy są ulice dużo drzew i ogromne złociste łany zbóż. Dzieci bawiące się ze sobą, ludzie rozmawiający jakby nic się nie stało. Oni po prostu zapomnieli o troskach które spotykały ich gdy jeszcze żyli. Wśród nas dusz którym udało się dotrzeć aż tutaj chodzą anioły. To piękne stworzenia w złoto-białych zbrojach z mieczami schowanymi w pochwach. Jedyne co zapadło mi w pamięć to wzór krzyża  na rączce od miecza. Zdążyłem zadomowić się w tym miejscu. Odnalazłem rodzinę która dawno temu zginęła. Miałem możliwość również spoglądania na to co dzieje się tam na dole. Wystarczyło, że popatrzyłem na pewną rzekę która płynęła niedaleko. Dzięki niej mogłem zobaczyć wszystko tam na dole, wystarczyło tylko pomyśleć co chce się zobaczyć. Jednak było mi tu tak dobrze, że nie chciałem tego robić. Pamiętam, że kiedyś rozmawiając z moim pra pra pra dziadkiem kiedy opowiadał mi o sobie spostrzegliśmy że Anioły zaczynają być lekko zdenerwowane i zaczynają czegoś szukać. Nie jestem raczej osobą która interesuje się takimi rzeczami jednakże kiedy w raju pojawiają się takie emocje to zaczyna być dziwne. Widziałem jak Anioły podlatują do ludzi i każą im gdzieś przejść co było trochę dziwne. Sam Gabriel również podleciał do mnie i mojego dziadka informując nas, że mamy udać się do Katedry. Mówił również, żebyśmy się nie martwili bo wszystko będzie dobrze.  
Zgodnie z wolą Gabriela udaliśmy się do Katedry. Anioł poprosił innych aniołów aby nas pilnowali. Pamiętam, że było ich czterech. Każdy z nich był dziwnie zaniepokojony. Gabriel wyleciał z katedry i nagle... Zabrzmiał dzwon. Ale nie taki zwyczajny dzwon. Ten który dzwonił teraz miał donośniejszy dźwięk całkiem inny niż reszta. Gdy ludzie się pytali o to co się dzieje Aniołowie nie chcieli nic powiedzieć prosili nas abyśmy siedzieli cicho a nic się nie stanie. Kiedy ludzie ucichli przypomniało mi się, że podczas sądu ostatecznego do Lucyfera przybył demon. Pewnie to przybycie ma związek z tym co teraz się dzieje ? Postanawiam niepostrzeżenie wymknąć się z Katedry by zobaczyć co się dzieje. Kiedy uciekłem schowałem się między chmurami. Gdy tak leżałem usłyszałem rozmowę dwojga aniołów. Najciekawszym i najbardziej intrygującym zdaniem wypowiedzianym przez jednego z nich było ,,Oni już tu są'' bądź ,,Oni byli widziani niedaleko, będą tu lada chwila. Przygotujmy się!''. I nagle opisane przez świętego Jana siedem anielskich trąb zapowiadających Apokalipsę zaczynają trąbić . Kolejne dźwięki rogów mają wywoływać klęski, zagładę i śmierć. Ostatni z rogów oznaczać będzie początek chaosu i końca. Gdy dobiegła końca 7 melodia zza chmur wyłoniła się armia jakiej nigdy nie widziano. Armia z samych piekieł demony, stwory których nie da się opisać. Mające ogony, rogi, ostre jak brzytwa zęby i są cali we krwi i ogniu. Demony mają zbroje z ognia mają miecze wykute z piekielnych skał. Ale co to?!?! To nie demony czy inne stwory idą pierwsze! Anioły zastygły w bezruchu. Jeden z nich krzyknął tylko, że to ludzie którzy trafili do piekła. Oni są wypuszczani najpierw jako mięso armatnie i odwrócenie uwagi! Diabły dobrze wiedziały, że anioły nie skrzywdzą ludzi dlatego zostali wypuszczeni jako pierwsi. Tuż za nim wyłania się chmara ogromnej armii podzielonej na dwie sekcje. Latająca sekcja to były demony lekkich grzechów a pod nimi była armia grzechów ciężkich sam Diabeł siedział w swym rydwanie ognia za całymi piekielnymi legionami.  
Pomyślałem sobie ,,cóż to już czas...'' i ukryłem się głębiej w chmurach czekając na rozwój wydarzeń.