Razi mnie światłem wielka lampa stojąca naprzeciwko mojego fotela. Nie widzę nawet twarzy lekarza. Nie wiem czy wygląda miło czy też na odwrót. Staram się rozglądać po gabinecie ale utrudnia mi w tym oślepiające światło. Bolą mnie oczy. Gdy je zamykam lekarz potrząsa mną wbijając mi paznokcie w kark. Nie pokazuję bólu. Nawet nie płaczę. (Przyzwyczaiłam się do takiego traktowania.)
Siedzę tutaj od kilku godzin i nawet nie pamiętam jak tu dotarłam. Przypominam sobie tylko jakieś obrazy w mojej głowie na których widać pełno śnieżnobiałego śniegu zmieszanego z zamarzniętą już krwią. Nie wiem co zrobiłam ani jak. Nie panuję nad tym.
Powoli dociera do mnie to co dzisiaj się stało. Zapadam się w fotelu. Czuję jak z niego spadam w przypływie rozpaczy. Słyszę krzyk mojej matki wbiegającej do gabinetu. W przebłyskach światła widzę 20 centymetrową igłę w dłoniach lekarza.
Czuję jak umieram. (Nareszcie.)
***
- Annabelle – moja wychowawczyni z uśmiechem wskazuje ręką abym wyszła na środek klasy.
Jestem szczęśliwa, że wreszcie pokażę wszystkim co potrafię. Wstaję z krzesła, poprawiam moją ulubioną sukienkę i energicznym krokiem staję koło tablicy. Przed sobą mam 20 par oczu. Niektórzy bawią się w kącie, inni rozmawiają ale jest też kilka osób, które ze zniecierpliwieniem wyczekują tego co teraz pokażę. Trochę ćwiczyłam i myślę, że wreszcie mi się uda. Zamykam oczy i powoli podnoszę rękę. Nie wiem nawet jak to działa ale czuję przypływ dziwnej magii. Moja ręka staje się lodowata ale wcale mi to nie przeszkadza. Słyszę okrzyki (przerażenia) podziwu. Pełna optymizmu chcę zobaczyć moje dzieło. Otwieram oczy.
Budzę się z krzykiem.
*to co w nawiasach powinno być przekreślone ale lol24 nie posiada tej funkcji*
Jestem początkująca i proszę o wyrozumiałość oraz o komentarze negatywne i pozytywne 
1 komentarz
villemo92
Fajnie ale króciutkie