Krew orka, cz. 3

Na południu, za Szarymi Górami, w Erch, w krainie zwanej Kortha, na rozległych mokradłach koszmarny sen gwałtownie obudził elfią wiedźme-pustelniczkę Zirean. Przebudzona Zirean nie była już wśród trupów elfów i orków ułożonych naprzemiennie, właściwie, nie były to trupy. Oni żyli. Nie mogli ruszać rękoma, nogami, niczym. Prócz oczu. Ich oczy błądziły na około, były pełne przerażenia. I wtedy sen się urwał, a Ziraen znów znalazła się w swojej chacie.

- Brr... Zimno... Przecież już kwiecień! Cztery dni po pierwszej niedzieli! - powtarzała zła, na jej pułapkę nie złapało się ani jeden królik.
Kolejna pułapka również była pusta. Zirean nawet nie chciało się kląć.
- Takich chłodów w kwietniu to nawet ja nie pamiętam. A żyje już dość długo.
Sprawdziła kolejną pułapkę i również ta była pusta. Pustelniczka już zaczęła myśleć czy aby nie wyrzucić ze swojego jadłospisu mięsa, aż nagle usłyszała rżenie konia.  
Na mokradłach Kortha były kępy, czyli suche miejsca porośnięte różnego rodzajami ziół, olchą czy innymi roślinami. Wydawało się niemożliwe, by na środek mokradeł dotarł tam koń lub nieznający ścieżek jeździec. A jednak - rżenie, usłyszała je znowu.
Pokusa była silniejsza od ostrożności.
Zirean nie znała się na koniach, ale nie musiała być ekspertem, by rozpoznać, że miał złamaną nogę, nie nadawał się już na nic "Biedak, a szkoda, piękny, kary koń. Eh... wykroje sobie chociaż kawałek..." Podeszła bliżej, aż zauważyła coś, co sprawiło, że jej serce zaczęło łomotać jak oszalałe. Za koniem leżał trup.
Ciało należało do kilkudziesięcioletniego elfa, leżał z tważą ku ziemi, z rękoma wbitymi w piach. Elf nie miał na sobie ubrań, Zirean ulkękła, ostrożnie obróciła rannego. Sykneła zniesmaczona na widok rany zasklepionej brudem i zakrzepłą krwią. Zirean wyciągnęła nóż i zdrapała piach z trupa.
Wtedy martwy zajęczał głucho.
- Żyjesz - powiedziała zaskoczona Zirean i zaczęła dygotać

-----------------------------------------------------------------------------------------

Arthos przewrócił się przez łóżko i spadł na podłogę zrobioną z desek. Zaklął i próbował się podnieść. Poczuł okropny ból pod ramieniem.
- Mówiłam byś nie wstawał, to nie ma sensu.
Arthos chciał coś odpowiedzieć, ale nie miał siły nawet podnieść wzroku. Poczuł jedynie dłonie które podnoszą go i kładą na łóżku.
- Ile? - wydusił z siebie
- Dwie doby. Śpij.
- Czuje się lepiej...
- Szczęśliwa jestem to słysząc, ale podnieś rękę. Trzeba ci zdjąć opatrunek. Nie tą, lewą. Wiem, że boli. Cholera, nie mdlej mi teraz, nie opuszczaj jej!
Rana goiła się stosunkowo szybko i sucho, ale nie obyło się bez bolesnego odrywania opatrunku od strupa. Arthos ostrożnie prawą ręką dotknął lewego boku, skrzywił się, ale Zirean wiedziała, że to nie tylko z bólu.
- Muszę stąd uciekać - powiedział nagle - i to szybko. Jestem ścigany. Chyba się domyśliłaś.
- Domyśliłam. To były twoje pierwsze słowa jakie powiedziałeś, prosiłeś o konia i miecz, a mi nie chciało się tłumaczyć co się z nimi stało. Teraz twój miecz leży niedaleko, a koń... Nie żyje, złamał nogę, ale przynajmniej dobrze smakował. Przynajmniej mogłam ugotować zupę i nakarmić cię czymkolwiek...
- Dziękuję... Ale jestem zbiegiem, uciekinierem. Niebezpieczne jest mi dawać schronienie. Ja muszę uciekać, bo mnie wytropią.
- Przed chwilą miałeś problemy z wejściem na łoże. Nie bardzo widzę cię uciekającego przez mokradła. Tak, to mokradła, tu nikt cię nie wytropi.
- Ale oni mnie szukają... Na pewno mnie ścigają.
- Niemal co dzień tu pada, nikt nie odnajdzie śladów. Jesteś na pustkowiu, w pustelni.
- Źle ze mną było?
- No cóż, na twoim ciele była rana rąbana, prawdopodobnie zadana szablą. Już znalazłeś ją ręką, na prawdę miałeś sczęście, zostałeś uderzony tuż pod dołem pachowym, twoje żebra zdołały wytrzymać uderzenie i sercu nic nie grozi. Oczywiście, połamały się, ale to nic, już pewnie się zagoiły. Nie wycinałam brzegów skaleczenia, jedynie usunęłam martwą tkankę i skrzepliny. Przemyłam ranę po czym założyłam szwy. Widzę, że jesteś młodym elfem, na twojej piersi jest ledwo zagojony znak strzały, czyli już jesteś dorosły. Dużo majaczyłeś, mówiłeś o matce, ukochanej, jej ojcu. Zgaduję, co zaszło, ale nie jestem wścibska...

-----------------------------------------------------------------------------------------

Arthos nawet nie zdążył nawet się ubrać gdy do izby wkroczył piekarz ze swoim bratem. Nie mógł się bronić, zresztą, nawet nie założył spodni, nim się spostrzegł, w jego kierunku leciała pięść, która trafiła go idealnie w nos, świat mu zawirował przed oczami, po czym padł na łoże, lecz przepełnieni gniewem piekarz i jego brat nie pozwolili mu na nic więcej. Kolejny cios otrzymał w brzuch, czuł, że zaraz ma zwrócić to, co zjadł na zabawie. To jednak pokrzyżowała mu pięść która sięgnęła jego podbródka. Wtedy oczy Arthosa zapłonęły z wściekłości. Poczuł w sobie siłe, jakiej nie miał nigdy dotąd, odrzucił obu mężczyzn, po czym piekarz dostał cios łokciem w twarz, a był on tak potężny, że padł nieprzytomny na ziemię. Jego brat próbował obłapać Arthosa, ale złapał go jedną ręką i przybliżył do siebie jakby nic nie ważył, po czym szybkimi dwoma ruchami rąk złamał mu kark. Oszalały Arthos wybiegł ze środka i zaczął uciekać na oślep. Przez ten cały czas Adela była skulona w kącie pokoju.

-----------------------------------------------------------------------------------------

- Ciekawe... I co było później? - zaciekawiła się Zirean, bawiąc się członkiem lepkim od zasychającej spermy i śluzu - Wygnali cię z domu?
- Nie jestem głupi. Natychmiast uciekłem, wiedziałem co mnie czeka, jeśli znajdę się przed sądem. Uciekłem.
Zirean milczała. Arthos nie miał już sił na dalsze opowieści, więc ta przykucnęła tyłem nad nim okrakiem i nabiła się na jego penisa sycząc z przyjemności.
Arthos prawą ręką regulował szybkość z jaką się kochali, raz szybciej, raz wolniej, aż w końcu zechciał złapać ją obiema rękoma, lecz natychmiast rana dała o sobie znać i znalazła się na swoim starym miejscu.
Zaklął. "W takim tempie chyba nigdy nie zdołam wystrzelić".