Domostwo w Notting Hill - cz. 5

"Such a lonely day
And it’s mine
The most loneliest day of my life
And if you go,  
I wanna go with you
And if you die,  
I wanna die with you
Take your hand and walk away"  
Przerażający anioł zbliżał się ku nam spokojnymi krokami. Przykryłam Lily sobą i czekałam. Wydawało mi się, że mijają sekundy, minuty, godziny i dni. Nic się nie działo. Nagle silny powiew wiatru ściągnął z nas kołdrę, pod którą się schowałam. Wrzasnęłam przerażona. Granatyooki anioł zbliżył się do mojej młodszej siostry. Złapał ją za jej małą rączkę. Po chwili były dwie Lily. Dosłownie. Jedna leżała obok mnie - ciało. A druga stała obok anioła. Czerń. Czerń przesłoniła mi wszystko. Zobaczyłam Lily tuż po narodzinach - małe, płaczliwe stworzonko. Następne wspomnienie - drugie urodziny mojej małej siostry: rzucałyśmy się poduszkami wraz z małym Mrtinem. Kolejne szóste urodziny: Lily biegająca po łące przy akompaniamencie mojej gitary. Śmieje się, bawi. Czerń. Czuję chłodny dotyk na policzku. Kolejny na moich ramionach kończąc na dłoni. Chłód utrzymywał się przez jakiś czas. Otworzyłam oczy: mojej siostry już nie było...
Leżałam zwinięta w kłębek na łóżku. Ona nie mogła zginąć. Przed chwilą była tu ŻYWA! A teraz, nie wiem. Na zewnątrz rozszalała się koszmarna burza. Wiatr wiał mocno; przewracał małe drzewka stojące tu od Bóg wie ile czasu, zrywał słupy telefoniczne i kable elektryczne. Cała najbliższa okolica była pozbawiona prądu. Zeszłam po cichu na dół. Ale gdy tylko wyszłam z pokoju uderzył mnie niewyobrażalny chłód. Wszystkie meble na tym poziomie były podrapane pazurami i powywracane. Wszystkie dokumenty porozrzucane po całym domu. Każda para drzwi miała na sobie krwawe rysunki, które przedstawiały piękne, dorodne pióra. Podeszłam do drzwi pokoju Lily - to krew, jej krew. Z przerażeniem w oczach zeszłam na dół...
Salon:
Meble porozrzucane, niektóre porozłamywane i podrapane. Wszędzie krew, krew, dużo krwi. Tylko kominek był w nienaruszonym stanie - piękna, drewniana posadzka lśniła w blasku błyskawic i ognia. Nic nie zostało z tego pokoju.
Kuchnia:
Każda patelnia, rondelek, garnek zniszczone. Stopione. Srebrne plamy na podłodze zdążyły już zastygnąć. Stół został równo pocięty i ułożony w ładny stosik. Cały sprzęt kuchenny doszczętnie zniszczony.  
Z powrotem na piętrze:
Rozejrzałam się po drzwiach. Każde miały na sobie wymalowany znak pióra, prócz drzwi prowadzący na strych. Zaopatrzyłam się w latarkę i ostrożnie uchyliłam drzwi. Stare schody pokryte były grubą warstwą kurzu. Poświeciłam latarką przed siebie. 1 stopień... jestem odważna dam radę... 2 stopień... A może jednak się wycofam?... 3 stopień... Tak zrobię to, na pewno zrobię to dziś.... 4 stopień... BOŻE!!! Nie, nie dam rady, jestem tchórzem boję się... 5 stopień... Dobra, co mi szkodzi? I tak wszystko stracone. Jestem na... wielkim zgromadzeniu trupów....  
* * *
Boże, miałam koszmarny dzień! Chłopak, na którym mi zależy (i chyba go kocham) ma dziewczynę, moja najlepsza przyjaciółka obraziła się na mnie, prawie spadłam ze schodów w szkole, rozwaliła mi się torba i jakiś ******** kierowca prawie wjechał na mnie na pasach!!! Nienawidzę walentynek! Przez następstwa dnia dzisiejszego część jest krótka i żałosna, ale jeśli przeczytacie dokładnie zobaczycie w tym ukrytą wiadomość :P