Pożegnanie

Myślałam że jak przeniosę się do akademika będzie dobrze. Fakt poznałam nowe osoby.. ale co z tego jak straciłam osobę, którą kocham ? Poznaliśmy się na stronie internetowej. Wiem, możecie pomyśleć " tak kocha go ale nie widzieli się w realu ". i co ? Ale przejdźmy do opowiadania. Pisaliśmy o wszystkim i o niczym. Były sceny zazdrości jak i kłótnie. Pisze opowiadania. jak ja. Ale jesteśmy inni. Ja lubię imprezy, hałas, a on cicha myszka. Poznaliśmy się w wakacje. te wakacje. Może to przeczyta a może nie.. Dużo pisaliśmy aż nadszedł rok szkolny. Kontakt się urwał. Nie miałam czasu na długie siedzenie przy komputerze aby pisać. Do tego śmierć mamy kompletnie mnie dobiła. Musiałam zostawić dom aby wyjechać do szkoły, o której zawsze marzyłam. Z czym wiązała się przeprowadzka do Akademika. Cały czas myślałam tylko o nim. Czy mnie pamięta, czy myśli o mnie. Gdy odezwałam się do niego ulżyło mi. Brakowało mi naszych rozmów. Niestety.. nie było to tak jak w wakacje. Nie pisaliśmy jak dobrzy przyjaciele tylko jak nieznane nam osoby. Ja byłam obca dla niego a on dla mnie. Raz na wykładzie o projekcie, które miałam zrobić z Kubą po prostu wybuchłam płaczem czytając nasze dawne rozmowy i wybiegłam.  
- Maja co się stało ?  
- Kuba wracaj na sale ja idę do Akademika.
I po prostu poszłam. Zostawiając wszystkie swoje rzeczy w szkole. Potem dopiero dotarło do mnie że kluczę od pokoju miałam w torebce, którą zostawiłam na sali. Chodziłam po Wrocławiu. To miasto było mi nie znane. Wróciłam w nocy do pokoju, gdzie przyjaciele czekali, zmartwieni co się ze mną dzieje. Weszłam na gg i napisałam do niego. Rozmowa była słucha i bez sensu aż w końcu napisał :  
- Chodźmy w swoją drogę. Ty w swoją a ja w swoją.
Siedziałam na łóżku i poczułam jak łzy spływają mi po policzku. Miałam mętlik w głowie. Pytania, na które nie mogłam znaleźć odpowiedzi. Po raz pierwszy wtedy pomyślałam że on to może tylko wakacyjna historia. Co było w wakacje powinno pozostać tylko wspomnieniem. Ale nie dopuszczałam nawet takiej myśli. Po kilku dni pisania z nim przejrzeliśmy na oczy jak bardzo jesteśmy sobie obcy. Wtedy po raz kolejny napisał :
- Idźmy swoimi drogami.  
Pożegnaliśmy się. Od tej pory nie pisaliśmy i wątpię żebyśmy pisali. Mam raka i wiem że długo nie będę żyć. Ale cieszy mnie fakt że on będzie żył w nadziei że jestem szczęśliwa. Gdy czytam nasze pierwsze rozmowy, gdy się poznawaliśmy nie mogę powstrzymać łez. Ale nauczyło mnie to że wakacyjna znajomość to tylko na czas wakacji..A on mimo że pewnie już mnie nie pamięta pozostanie w moim sercu do ostatnich dni życia.