Nikt ani nic

Daj mi odetchnąć, płuca bolą ze zmęczenia.
Odciąż, bo głowa za ciężka, naładowana śmieciami, myślami puchnącymi wewnątrz, czekającymi by wybuchnąć i rozlać się strumieniem po policzkach.
Zrozum mnie, choć to może być najtrudniejszy z podpunktów.
Uratuj mnie.
Uratuj, bo sama nie mogę i nie potrafię.

Błądzę w cholernym labiryncie z setką ślepych uliczek, które nigdy nie zaprowadzą do wyjścia.  
Będą mamić, jak twoje oczy.
Sam mnie w nim zamknąłeś, zaprogramowałeś.
Ciągle mgła, potem deszcz, a na koniec stoję nago, kiedy płatki śniegu otulają moją bladą skórę.
Tulą, podszczypują i tak na przemian.
Ulga, później natychmiastowy strach, przeszywający, wnikający do kości, jądra ziemi.  
Z nieba leci żar i żal, bo miłości nie starczy dla wszystkich.
A szkoda, mogło być tak pięknie.