Merlin - Nibylandia

Uf nareszcie, otworzyłem oczy, oślepiony blaskiem słońca wpadającego przez okno.
Cholera! Znowu zaspałem, a miałem się obudzić, jak nadejdą lepsze czasy, jak zapanuje dobra zmiana.
Ciekawe czy nie przegapiłem tej doniosłej chwili.
A może jeszcze nie nadeszła?
Nie to niemożliwe, musi być, przecież się obudziłem, miałem się obudzić, jak ona nadejdzie.
Muszę to sprawdzić, włączyłem telewizor, właśnie przemawiał jakiś miły starszy pan.
Zdążyłem jeszcze usłyszeć, że teraz naprawdę będzie dobrze, że naprawią wszystko, co ci inni zepsuli, kiedy zniknął zastąpiony przez jakiegoś brutala wzywającego ludzi do rebelii, czy też rewolucji.
Nie mogłem tego słuchać, przełączyłem kanał w nadziei, że znowu ujrzę tego miłego staruszka.
Miałem szczęście, był bodajże na kanale TVP 1.
Nagle coś mnie tknęło, baczniej wpatrzyłem się w twarzyczkę staruszka.
No tak przecież to chyba Piotruś Pan tylko co nieco starszy, już nie nosi krótkich spodenek, ale to na pewno Piotruś Pan.
Czyżbym obudził się w Nibylandii?
Dalsze sceny utwierdziły mnie w tym przekonaniu.
Nagle zobaczyłem, jak miłego staruszka otaczają jacyś ludzie, to chyba jego wybrańcy pomyślałem przypominając sobie kto mógł trafić do Nibylandii.
Widocznie posiadają wiarę, wierzą w niego.
Dlaczego oni są tacy dziwni, wyglądają, jakby ktoś ich wystrugał z drewna i jeszcze coś im migocze koło ust.
Ach to nosy im się wydłużają i skracają.
Nie! to niemożliwe czyżby pomieszały mi się bajki Pinokio z Piotrusiem Panem.
Nagle obraz na ekranie się zmienił.
Teraz znowu pokazali tego wstrętnego brutala, który wzywa do rewolucji, coś tam krzyczy, że Piotruś Pan chce zniszczyć Nibylandię, mówi, że trzeba się go bać.
Zwariował chyba? Bać się Piotrusia Pana, takiego miłego staruszka.
Przecież on nikomu nie zrobi krzywdy.
Lubi zwierzątka, ptaszki, ma nawet kotka, nie to chyba jakiś prowokator, chce podburzać wybrańców przeciwko Piotrusiowi Panu.
To on ten wstrętny brutal chce zburzyć Nibylandię, zniszczyć dobrą zmianę.
Nagle na ekran znowu powrócił miły staruszek, o coś się dzieje.
Otaczający go Pinokia klaszczą, coś krzyczą, zaraz- chyba krzyczą Jarek.
O jak śmiesznie podrygują jak kukiełki w teatrzyku lalek.
No tak! Dopiero teraz zobaczyłem, że ręce i nogi mają na sznurkach, których końce trzyma Piotruś Pan i się nimi bawi-steruje nimi.
Też tak bym chciał, mieć takie pacynki.
Musi być fajnie tak nimi sterować, patrzeć jak robią, co chcę, przednia zabawa.
Szkoda tylko, że to nie Nibylandia, dotarło do mnie, że to dzieje się naprawdę.