Miniaturka - Pretensja.

Stał przed nią dokończając papierosa, który od początku mu nie smakował. W lewej ręce wciąż trzymał zapomniane kwiaty.  
-I co mi masz do powiedzenia? – wypuścił dym z płuc, patrząc z ukosa na dziewczynę. – Pewnie, kurwa, nic…
Przydeptał peta.
-Oczywiście, że nic, bo ciebie to wali. Wali cię jak ja się czuję!
Cisza.
-Jak mogłaś mi to zrobić? Jak mogłaś…. Nie no, przecież żyje się chwilą!  Zawsze robiłaś co chciałaś, nie patrząc na konsekwencje. Jak nie o mnie, to pomyślałaś chociaż o matce?  Jak się będzie czuła? Co opowie ludziom?  Że jak wychowała córkę?
Dziewczyna milczała całą serią niewypowiedzianych argumentów.
-Nie interesuje cie to, bo myślisz zawsze tylko o sobie. Tylko „ja, ja, ja, ja”. Milion razy „ja”!
Odpowiedziała bezbronną ciszą.  
-A pomyślałaś, że nie tylko mnie zranisz ale i postawisz w chujowej sytuacji? Każdy będzie pytał! Patrzył na mnie jak na zbira! „Jakim musiał być chujem, że go zostawiła?”  
Spojrzał z wyrzutem w smutne oczy kobiety. Uśmiechała się delikatnie, ale tylko na ustach.  
-Głupio ci teraz? Może nawet przepraszasz? – odwzajemnił uśmiech. – Na chuj mi twoje przeprosiny, Klaudia ??!!  
Chwycił się dłońmi za głowę, przykucnął.  
-Kurwa…  Jak mogłaś? – pytał już sam siebie, nie doczekawszy się odpowiedzi. – Wszystko zepsułaś.  
Po chwili wyprostował się, wziął głęboki oddech, spojrzał w bok i z powrotem na dziewczynę.  
-Kupiłem ci. – potrząsając ręką, podniósł w górę fioletowe chryzantemy. – Masz, to dla ciebie.
Odwracając się rzucił kwiatami na zimną, kamienną płytę.