Szalik

Zapominała o oddychaniu, o całym świecie. Tak. Nawet kilka razy.  

Obydwoje mieli po osiemnaście lat i zrobili to pierwszy raz w ciasnej altance ogrodowej jego babci.
Uciekli z dwóch ostatnich lekcji, by chociaż chwilę pobyć ze sobą sam na sam.
Ona. Miała dwa grube warkocze. Rozpuszczała powoli, a on ją rozbierał. Wstydliwie długimi włosami zakrywała krągłe piersi. Potem już rozchyliła wszystko. Kochali się.  
Zatracali w smaku miłości, oddechu i słowach swoją nieprzyzwoitość.  

Wyjechał na paradę wolności, ona w tym czasie była w trzecim miesiącu ciąży. Pozostał po drugiej stronie berlińskiego muru. Nigdy więcej go nie zobaczyła.  

Czasem na ulicy mignął jej szalik w czerwono-czarną kratkę, taki sam, jaki on nosił. Próbowała biec, jednak przychodził ból, kiedy okazywało się, że ta część garderoby należała do kogoś innego.
Rozum to wiedział, serce kazało się odwracać głowie i biec za każdym napotkanym szalikiem.

Wczoraj po czterech dekadach zobaczyła go, lecz nie biegła, miał już inny szalik...