Pryzmat - cz. 1 (prolog).

Poderwane hukiem wystrzału osiedlowe ptaki powoli, jak proch, osiadały na gałęziach drzew, ze zdziwieniem kręcąc małymi głowami.  Gładkie, błyszczące, klonowe  liście odbijały naprzemienne czerwone i niebieskie światła, a ciężkie popołudniowe powietrze wchłonęło ostatnie akordy policyjnych syren.  Osiedle domków jednorodzinnych z równo przystrzyżonymi trawnikami pogrążyło się w ciszy, przerywanej pojedynczymi szeptami zgromadzonych przed taśmą nieznanych z imienia sąsiadów.
Rano, w pogodowym przerywniku telewizji śniadaniowej,  zapowiadali w Michigan burzę.  
Jacob wyskoczył z nieoznakowanego radiowozu i kilkoma susami, pokonując po drodze siatkowe drzwi przeciw owadom, znalazł się w przestronnym salonie. W przelocie rzucił okiem na siedzącą na szarej kanapie kobietę. Długie, potargane w nieładzie włosy i opuchnięte od płaczu, zaczerwienione oczy zdawały się należeć do kogoś innego. Z pewnością nie do pięknej, zawsze eleganckiej Jennifer.  
Nie zatrzymując się młody detektyw w kilku sekundach dotarł na piętro. W drzwiach ramieniem uderzył wychodzącego z sypialni technika, prawie wytrącając z jego rąk zabezpieczone próbki. Z beznadziejną naiwnością, wyszukując pulsu, dotknął zakrwawionej szyi ofiary, leżącej bez ruchu na łóżku typu king-size. Cofnął dłoń i chwycił się za głowę, jakby ręcznie dostarczając do świadomości oczywistą prawdę. Zmarszczył ubrudzone krwią denata czoło. Ponownie przeskakując po trzy stopnie schodów znalazł się w salonie.  
- Ty dziwko! – rzucił się z pięściami na kobietę. Zdążyła się skulić, wbrew instynktowi osłaniając dłońmi nie głowę, a brzuch. Siedząca obok policjantka odwróciła się w stronę krzyku, dotknęła dłonią kabury pistoletu.
-Zabiłaś go, kurwo! Zabiłaś mojego partnera!