Łap marzenia cz.2

Obudziłam się o 12. Pierwszy dzień wakacji witam w łóżku z Kubą. Wszyscy jesteśmy w domu Kuby. Mówiąc wszyscy mam na myśli ja, Julka, Wera, Igor, Karol, Kacper, Kamil i dwa Wiktory. Także zagościła nowa dziewczyna Karola, widok jej i Karola zdołował Weronikę. Upiła się biedna i usnęła na tarasie.  


**kilka godzin wcześniej**

-Haha Majka skarbie - Kuba znowu mnie obróciła wokół własnej osi. Odkąd przyszłam z Igorem, Batman nie odstępuje mnie na krok. Usłyszał całą historię z Fiołkiem i tak teraz jest.  

-Kuba cicho, zobacz - wskazałam na nieprzytomną Weronikę, która leżała na krześle, znajdującym się na tarasie. Tak bardzo mi jej szkoda. Kocha jeszcze Karola, a ten przyszedł z jakąś laską. Jednak ich zerwanie było wspólną decyzją.  
-Zanieś ją do gościnnego. Zmarznie tutaj. - pocałowałam ją w polika i okryłam kocem, podczas gdy Kuba niósł ją do pokoju.  

-Dobranoc kochanie - zgasiłam lampkę i wyszłam. Na korytarzu jak na złość spotkałam Karola. Nawet nie pamiętam jak jego dziewczyna się nazywa. Nie wygląda na wredną, ale Wera jest moją przyjaciółką. Bronię jej mimo wszystko i wszystkich.  

Popatrzyłam ostrzegawczym spojrzeniem na Karola i poszłam do chłopaków. Posiedzieliśmy razem jeszcze do 6 i później każdy poszedł spać.

************

Poszłam wszystkim zrobić śniadanie. Jajecznica, najpierw chciałam zobaczyć, czy w lodówce jest tyle jajek. Nie ma, bułki też muszę kupić i od razu szczypiorek.  
Gdy zrobiłam listę zakupów, wybrałam się do sklepu.  
Idąc oglądałam szczęśliwych ludzi, małżeństwa oraz male dzieci biegające na placu zabaw.  
W 10 minut dotarłam do sklepu. Kupiłam to co miałam kupić i po kolejnych dziesięciu minutach byłam w domu. Zaczęłam robić śniadanie. W głębi duszy miałam nadzieję, że dziewczyna Karola nie została na noc, ale na wszelki wypadek dałam o jeden talerz za dużo.  
Akurat gdy kończyłam, wszyscy usiedli do stołu.  
Ku moim błaganiom do Boga, dziewczyna Karola została.  

Śniadanie jedliśmy w ciszy. Posyłałam Igorowi i Kubie spojrzenia, żeby zaczęli jakąś rozmowę. Sama bym to zrobiła, gdybym zapamiętała jej imię. Natalia? Może Nela. No cóż coś na N.  

Kątem oka spojrzałam na Weronikę. Nic nie zjadła wpatrywała się w swój talerz.  

-A więc ja z Niną się zbieramy - oznajmił Karol, gdy wyżej wymieniona dwójka zjadła. A wiec Nina. Mówiłam, że coś na N.  

-Nie zostańcie. Za chwilkę przyjdzie mój chłopak. Poznacie się wszyscy - uśmiechnęła się Weronika. Wszystkie pary oczu były skierowane w jej stronę. Po chwili dodała
-Nic nie mówiłam, bo to świeża sprawa

Nie zadawaliśmy więcej pytań. Z chęcią Poznam jej chłopaka. Po pięciu minutach ktoś zadzwonił dzwonkiem.

-To pewnie on. Otworzę - oznajmiła.

Spojrzałam zdziwiona na Kubę, on tylko wzruszył ramionami i mnie przytulił. Stałam w jego ramionach do momentu, gdy Weronika wprowadziła chłopaka.  

-Nikodem?! - zapytałam zdziwiona
-Majka? O matko! - zaczął się śmiać i mnie przytulił. Tak to ten Nikodem, z którym byłam kiedyś tam.  
-Jak ty wyrosłaś. Jesteś jeszcze piękniejsza niż kiedyś
-No ty też wyglądasz nieźle. - po tych słowach Kuba mnie pociągnął do siebie i pocałował, a następnie przytulił. Tak chciał pokazać, że jestem jego.  

-Skąd się znacie? - po tej jakże namiętnej scenie zapytał jak gdyby nigdy nic. Wciąż trzymał mnie w szczelnym uścisku.  
Nikodem w tym czasie zdążył złapać za rękę Weronikę, która była zszokowana tym faktem.  
-Maja jest moją byłą dziewczyną  
-Dawne czasy
-Racja - uśmiechnął się. Wciąż miał te urocze dołeczki.  

Kuba spojrzał na niego gniewnym spojrzeniem i po chwili powiedział

-No cóż, teraz to ja jestem chłopakiem tej wspaniałej księżniczki, prawdopodobnie jest moją przyszłą żoną. Bardzo ją kocham, oczywiście to działa w obie strony - znów mnie pocałował i podał mu rękę. Nikodem się zaśmiał. Nie jakoś chamsko. Tak po prostu. Rozumiał chyba Kubę.  

Nikodem przestawił się każdemu z osobna. Na twarzy Weroniki widniał promienisty uśmiech, a Karol był jakiś speszony.  

Zapowiadają się ciekawe wakacje.