Dłoń

W końcu inna para rąk Cię dosięgnie. Złapie, nie chcąc puścić.  
Czy masz pewność, że to właśnie ta dłoń, która zapewni bezpieczeństwo i spokój duszy?
Nigdy nie możesz być tego pewien. Nawet, jeśli Twoje serce przyspieszy a stado motyli wypełni wnętrze brzucha. Cała te chemia, uniesienie, miliony odczuć i zaróżowione policzki to zwykła reakcja na okazanie odrobiny zainteresowania Tobą, którą można uznać za podstawową.  
Przyjrzysz się dokładniej osobie, która posyła w Twoją stronę tajemnicze uśmiechy, zaciekawione spojrzenia. Człowiekowi poświęcającemu swój czas na to, by choć przez chwilę posiedzieć z Tobą na ławce. Komuś, kto odbierze telefon o czwartej w nocy i przyjedzie w określone miejsce, aby trwać wiernie przy Twoim boku.  
Nagromadzicie wspólne wspomnienia. Schowacie gdzieś w górnej półce swojego umysłu chwile, zarówno te szczęśliwe, jak i mniej dobre. Zakochasz się. Będzie brakować Ci jej w momentach wykonywania najbłahszej czynności. Najmniej pozorne rzeczy będą Ci ją przypominać i fragmenty wspólnie spędzonych chwil. Poczujesz znów ciepło i uznasz, że wszystko idzie w dobrym kierunku a te wszystkie sprzeczki są nieistotne na tle całokształtu.  
Tu zacznie się problem. Coś się diametralnie zmieni. Nie może być zawsze idealnie. Coś musi się spierdolić, inaczej nie nazywałoby się prawdziwym życiem. Nie można zmienić człowieka, który zapiera się i nie ma na to ochoty, bądź uważa, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. To robi się chore i głupie. Czujesz się, jak ślepiec. Wmawia Ci coś, co zupełnie mija się z prawdą a Ty odczuwasz bezradność i masz wrażenie, że pogubiłeś się w tym wszystkim. Jesteś z tych osób, które nie potrafią zlekceważyć szczegółu, który dla innych jest tylko małym punktem na tle kosmosu. Interpretujesz zawzięcie każe słowo a ta druga osoba nie zauważa, że nie zastanawiając się nad sensem swoich zdań, rani Cię zbyt boleśnie i głęboko.  
Szczere telefony zamieniają się w te głuche i często zastanawiasz się czy przypadkiem to nie telefon stara się zrobić z Ciebie głupka. Przekonujesz się na własnej skórze, że osoba po drugiej stronie robi to specjalnie i już sam nie wiesz, który powód pogorszył stan waszej bliskiej relacji. Stajecie się dla siebie coraz bardziej odlegli, bo na przywitanie zamiast pocałunku ofiarujecie sobie krzyki i pretensje.  
W nocy zastawiasz się nad tym, co mogłeś jeszcze powiedzieć. Nic konkretnego nie przychodzi Ci do głowy, ale z dnia na dzień, zdajesz sobie sprawę, że przestaje to mieć jakikolwiek sens. Fruwające motylki zamieniają się w kamienie, przypominające o sobie w każdej możliwej chwili a zaróżowione policzki bledną. Radość blaknie a szczęścia nie starasz się już nawet dogonić. Ciągłe nieporozumienia i niedopowiedzenia przerywają wiszący most. Totalna bariera komunikacyjna. Nie umiecie już normalnie ze sobą porozmawiać, nie wszczynając kłótni, nie wracając do przeszłości. Zapominacie, że wcześniej graliście przecież w jednej drużynie.  
Coś pięknego zamienia się w koszmar. Bliski zamienia się w obcego.  
Z innych ust słyszysz, że znajdzie się ktoś inny i relacja będzie się różnić znacznie od tej poprzedniej. Kto wie? Nikt nie da gwarancji spisanej na papierze, podbitej pieczątką.  
A ja?
Leżę dziś niespokojnie na łóżku, myśląc o sprawach, które nie dają spokoju. Zapycham czas, by nie mieć choćby sekundy na tworzenie większego mętliku w głowie. Mimowolnie dobijam się jeszcze bardziej.
Bądź moją pewną dłonią, która prowadząc mnie nieznaną ścieżką, nie zrobi mi krzywdy.  
Więcej nie udźwignę.