Nie lubiłem z nim rozmawiać, ale miewałem taką potrzebę. Chciałem bowiem dowiedzieć się jednej ważnej rzeczy. Kwestia ta nurtowała mnie od zawsze. Stanąłem naprzeciwko niego i spytałem:
- Kochasz mnie?
- Nie - odparł bez wahania.
- Jak to nie? - zdziwiłem się. - Nie możesz mnie nie kochać.
- Mogę i właśnie to robię.
- Dlaczego mnie ranisz? - spytałem zdesperowany.
- Ponieważ nie doceniasz tego uczucia. Kochałem cię, ale to odrzuciłeś. Szukasz miłości na zewnątrz.
- Tam mnie kochają!
- Nieprawda, nie pokocha cię nikt, dopóki ja tego nie zrobię.
- Pierdolenie! Ja kocham siebie! - wykrzyknąłem i uderzyłem go w twarz.
Posypało się szkło.
Zostałem sam.
Kochany.
Ale czy na pewno?
Dodaj komentarz