Marta i kibice

Dziś wieczorem stało się coś, co w moich fantazjach od dawna zajmowało poczesne miejsce. Po napisaniu kolejnego artykułu do lokalnej gazety, tym razem o meczu, który wywołał małą burzę wśród kibiców, postanowiłam wracać do domu na piechotę. Droga była krótka, ale wiodła przez zaułek, który o tej porze był zawsze pusty i ciemny. Poczułam dreszcz ekscytacji.

Idąc, usłyszałam za sobą kroki. Nie były to zwykłe kroki. Były ciężkie i nieregularne. Moje serce zaczęło bić szybciej. W mojej głowie zaczęły pojawiać się obrazy, o których tak często myślałam. Mężczyzna dziki, groźny, niebezpieczny, który chce mnie posiąść siłą.

– To pani napisała ten artykuł, co? – usłyszałam chropowaty głos.

Odwróciłam się. W ciemnościach zobaczyłam trzy postacie. Mieli na sobie szaliki drużyny, o której pisałam. Byli duzi, barczyści, a ich twarze były zasłonięte kapturami. Czułam, jak moje ciało drży.

– Tak... – powiedziałam.

– Nauczycielka, która udaje dziennikarkę. Słyszałem, że pani lubi pisać o rzeczach, o których nie ma pani pojęcia – powiedział jeden z nich, a jego głos był pełen kpiny.

Czułam, jak moje serce bije jak oszalałe. Byłam przypierana do muru. Nie mogłam uciec. Czułam, jak adrenalina uderza mi do głowy. To było to, czego w moich skrytych fantazjach tak bardzo pragnęłam. Lęk, który mieszał się z ekscytacją.

– My też lubimy bawić się z tymi, którzy nie wiedzą, z kim mają do czynienia – szepnął drugi, a ja poczułam na sobie jego oddech.

To było to. Czułam się bezbronna, ale jednocześnie… tak podniecona.  

Moje fantazje, te o byciu zdobywaną, o byciu zdominowaną, stawały się rzeczywistością...