Czuję się tak dziwnie... Nie potrafię tego opisać. To nie jest pustka, która zwykle ogarnia moją duszę. To uczucie to swojego rodzaju niepokój, tęsknota... Nie wiem... Czuję przyspieszone bicie serca, nie potrafię skupić myśli, wszystko co robię sprowadza się do jednego... Do czego? Wolę, żeby to pozostało moją małą tajemnicą... Myślę, że jeszcze nigdy się tak nie czułam. Do przyjemnych to uczucie nie należy. Ale wiem jedno. Nie myślę w tej chwili o samobójstwie, nawet przez chwilę... Co robię żeby przestać zadręczać się sprawą, przez którą się tak czuję? Staram się obsesyjnie myśleć o nie-jedzeniu... Jestem w końcu taka gruba... A mimo tego nie potrafię przestać jeść. Nie potrafię... Kolejną moją myślą jest zimna przyjaciółka... Jednak nie sięgnę po nią, jestem tego pewna. W końcu obiecałam, że już jej nie dotknę. Więc co mam zrobić, żeby przynieść sobie ulgę? Nie wiem co mogłabym zrobić, nie mam pojęcia. Ale wiem jedno. Nie wytrzymam długo czując to co czuję. Chce mi się płakać, ale wiem, że nie wolno mi uronić ani jednej łzy. Płacz jest oznaką słabości, a ja nie chcę być słaba. Muszę być silna. NIE WOLNO MI PŁAKAĆ. Kiedy to sobie powtarzam już nawet płacz stracił sens. Czuję się taka wyprana z uczuć... Jedyne co w tej chwili czuję to przyspieszone bicie serca, którego teoretycznie już nie powinno być. Nie wiem co się ze mną dzieje, ale czuję, że żeby wszystko wróciło do normy potrzebuję tylko jednej osoby, jej bliskości, szczerej rozmowy z nią. Tak bardzo tego potrzebuję, a jednak nie mogę tego mieć... Niestety... Nie wiem już co mam ze sobą zrobić. Nie mam pojęcia. Chyba spróbuję zasnąć. Chodź na chwilę oddać się w ten stan błogości przypominający śmierć. Spróbuję zniknąć przynajmniej na jeden moment...
Dodaj komentarz