Codzienność- PROLOG

-Cześć mamo! - Mam nadzieję, że nie będzie pytać, błagam niech nie pyta.  
-Jak w szkole? - Cholera... zapytała.  
- Dobrze. - Powiedziałam szybko, i prawie, że pobiegłam do pokoju. Nie lubię, gdy o to pyta. Bo co? Mam jej powiedzieć, że cały czas udaję przed innymi, że wszystko jest dobrze?! Mają mnie za roześmianą dziewczynę, która nie boi się żyć. Tylko ... że ja taka nie jestem. Udaję , żeby nie było zbędnych pytań "- Co się stało?" itp. Mam nadzieję, że kiedyś przestanę udawać choć na chwilę. ... żeby nie było złych reakcji ... Tylko, żeby mnie zaakceptowali, taką jaką jestem. Tak jak codziennie po szkole idę wziąć prysznic. To mi w jakimś sensie pomaga. Zajęło mi to jakieś 15 minut. Wzięłam się za lekcje... dosyć ich dużo. No nic... nie długo wakacje. Odpocznę, a teraz do dzieła. Po skończeniu prac domowych. Poszłam sobie zrobić herbatę. Mama chyba jest w ogródku. Zaniosłam ją do pokoju. Chyba posłucham muzyki. Trafiło na Szymon Chodyniecki -Na mnie patrz. Posłucham jeszcze kilku i oddałam się w objęcia Morfeusza.