Jestem płaczem po utraconych uczuciach. Jestem niedokończeniem. Jestem stracona, mam tylko siebie i aż emocje. Rozpaczam po życiu, którego nigdy nie miałam, ale z którego mnie okradli, obdarli z niewyjątkowości. Z tego, co może mieć każdy i czego nie mogę mieć ja. Nie mogę mieć nic oprócz zaciśniętych oczu, otwartych w bezdechu ust i serca zmiażdżonego przez ciężar pustych płuc. Pustych żyć, przepełnionych chwil. Nie będzie nic więcej, to początek jakiegoś życia. Bo życie zawsze jest tylko jakieś, nieokreślone, dziwne, zdeformowane. Jak istota z horroru, którego wszyscy chcemy zaznać jedynie na niby, na bezpiecznie. Dźwięk niszczy mnie od środka, pękam bulgocząc i wypluwając suchość zapachu, który we mnie zalega. To śmierć, to niespełnienie i ból. To wszystko na co mnie stać.
2 komentarze
Duygu
Życie często nie daje nam szansy, ludzie nie wierzą w nasze możliwości i czujemy, że jesteśmy nikim, że jesteśmy martwi. "Istnieć, nie znaczy żyć"- przypomniał mi się pewien tekst. Trudno jest powstać i spróbować żyć na 100%. Ludzie, którzy są zaślepieni swoją niedoskonałością, często myślą tylko o śmierci i każdy ich dzień wygląda tak samo. Rutyna wchodzi do życia. Prawda, że egzystencja jest jak ta postać z horroru- nie chcemy, by nas zraniła, przestraszyła. Rozpacz jest niestety częścią naszego życia, ale trzeba sobie z nią jakoś radzić, choć to bardzo trudne.
Tekst ukazuje wiele emocji, a to bardzo ważne. Wszystko zostało ciekawie ujęte. Ładnie napisane i interpunkcja też miodzio.
Łapka
agnes1709
Całkiem przyzwoicie