Blanka #1

Drzwi do karczmy trzasnęły z hukiem, a do środka wpadło srebrne ostrze i przecinając powietrze ze świstem, wbiło się miękko w tłustą gardziel karczmarza. Ten, padł z hukiem na podłogę i trzymając się za gardło, trzepał nogami niczym ujeżdżany byk, rozwalając wszystko za szynkwasem.  
Po chwili drzwi małej karczmy zatrzasnęły się, a zimny podmuch zgasił prawie wszystkie świece, prócz jednej, tej na barze. Stojący przy nim, podpity ork, odstawił kufel i podążył mętnym wzrokiem po ziemi, szukając sprawcy zamieszania. Spojrzał w kąt, gdzie jeszcze przed chwilą siedział wulgarny krasnolud, lecz dojrzał tam tylko tlący się w ciemności ogarek zgaszonej świeczki.  
- Co do chuja! - warknął, gdy z kąta dobiegł go niepokojący głos, który do złudzenia przypominał mu przebijaną nadziakiem kolczugę. Sięgnął niezdarnie po oparty o szynkwas, ogromny dwuręczny topór, a ten oślizgnął się po blacie i dźwięcznie zaśpiewał upadając mu pod nogi.  
- Nie radzę. - Usłyszał kobiecy głos, dobiegający z miejsca, gdzie niedawno sączył wino krasnolud. Wytężył oczy, ale słaby orczy wzrok rozpoznał tylko zarys siedzącej w ławie sylwetki. - Nic do ciebie nie mam - odezwała się ponownie kobieta. Ork przetarł twarz i spojrzał jeszcze raz w kierunku tajemniczego głosu. Po grzbiecie przeszedł mu dreszcz, gdy okazało się, że świetliki żarzące się w ciemnościach nie były zgaszonymi ogarkami świec, a czerwonymi ślepiami tego, co mówiło do niego kobiecym głosem.