Kronika Przedsławy

Jestem Przedsława. Piszę tę kronikę, by nie zapomniano mego imienia. Z domu jam Włodzimierzówna. Może mój ojciec kiedy zostanie nazwany Wielkim? Wszak człek to był wybitny. A może nawet ogłoszą go i świętym? Bo to on do nas, na Ruś, wiarę świętą, chrześcijańską zaprowadził. A mojego brata może kiedyś kronikarze ogłoszą Mądrym. Bo Jarosław w istocie na to miano jako nikt zasłużył… A jak ogłoszą pisarze tego, którego imienia wypowiadać nawet nie chcę… Z racji przymiotów, a których pisać się nie godzi… może Chrobrym, albo i Wielkim…
A może kronikarze napiszą o nim tak:
A Bolesław bez oporu wkroczył do wielkiego i bogatego miasta i dobywszy z pochew miecza uderzył nim w Złotą Bramę, gdy zaś ludzie jego się dziwili, czemu to czyni, wyjaśnił ze śmiechem, a wcale dowcipnie: "Tak jak w tej godzinie Złota Brama miasta ugodzona została tym mieczem, tak następnej nocy ulegnie siostra najtchórzliwszego z królów, której mi dać nie chciał. Jednakże nie połączy się z Bolesławem w łożu małżeńskim, lecz tylko raz jeden, jak nałożnica, aby pomszczona została w ten sposób zniewaga naszego rodu, Rusinom ku obeldze i hańbie".
Tak zapewne o mnie wspomni historia. O tym, jak to zostałam “ugodzona”...
Wspomni też zapewne o mnie, jako “dawniej sobie upatrzoną, ten stary wszetecznik Bolesław uprowadził bezwstydnie…”
Bo i takoż się stało. Nie tylko ugodził mnie w moim własnym łożu, szargając mą cześć niewieścią… ale też uprowadził ze sobą do kraju Lachów.
Nie szczędził mi upokorzeń jeszcze w samym Kijowie. Głosił wszem, jako to połączył się ze mną w noc poślubną, mimo, że do nijakiego ślubu nie doszło…
Potem, na drugi dzień kłam zadał, głosząc, jakobym nie była całką, czyli nietkniętą dziewicą w chwili gdy mnie posiadał. Co za hańba!
W mojej łożnicy jako nie mąż a zwierz dziki postępował. Jako wilk okrutny, któren jeno na swą korzyść patrzy i chucią się kieruje. Nie dość, że mnie popsował, to czynił to niegodnie i bestialsko. Bez miłosierdzia się nade mną pastwił. Pół nocy nie dając oka zmróżyć…
A całą noc słyszałam jako jego kompani dręczyli moje dwie biedne dwórki - Tanię i Zadosławę. Tania obdarzona była wielkim biustem, a Zadosława — pośladkami. Bolesławowi wojowie obie męczyli potwornie. Ci barbarzyńcy nie dość, że je posiedli, to czynili to w kilku na raz…
Na drugi dzień, gdy to ogłaszał wszem i wobec, żem nie całką, by mnie upokorzyć, oddał mnie swojemu najpośledniejszemu ciurze. Zawleczono mnie do stajni, by tam ten żołdak mógł mnie używać… Mnie, dumną kniahinię, niczym stajenną dziewkę rzucił na siano tak, że aż spadła mi z głowy mała korona książęca. Napawał się mą drogą suknią wyszywaną haftami ze złotej nici i klejnotami. i tam, w tej stajni, pośród koni, na sianie umęczył mnie, jako dziewkę służebną, wśród wiwatów lechickich wojów, którzy jako gapie spozierali na mą hańbę. Po ich ślepiach widziałam, że najchętniej wychędożyliby mnie tu i teraz… Jeno pewnikiem bali się swego Bolesława…