Nie być

NIE BYĆ

Kiedyś, gdy stałam się człowiekiem  
Chciałam być motylem, ptakiem, rybą
Bystro w górę strumienia
Przemierzać szybciej, by wolniejszą być

Później, gdy nadal byłam tylko człowiekiem
Wolałam być wilkiem, lwem, panterą
Silniej, sprytniej, odważniej
Szybciej  biec, nie uciekać, a polować
Panować, decydować, zagryzać strach

Ale ptak łamie skrzydła
A wilk traci zęby

Teraz jestem tylko człowiekiem
I już nawet  nie wolałabym być  
Statecznym dębem  
Twardo rosnącym ku niebu  
Przez setki lat

Bo jutro wciąż będę tylko człowiekiem
I ptakiem na gałęzi, i wilkiem przy korzeniach
A wolałabym być
Kamieniem
Ciężko niewzruszonym, wiecznie stałym

Obojętnym, gdy ujęty jest w dłoń
By wesprzeć fundament domu
Lub rzucić w drugiego człowieka.