Trochę dalej niż niebo istnieje cz.1

Znowu nauka.To mnie chyba wykańcza.Nie uczę się jak każda normalna nastolatka. Nie chodzę do szkoły, zamiast tego codziennie do mojego domu przyjeżdża parę nauczycielek,każda uczy mnie czegoś innego a na dodatek trzy razy w tygodniu po godzinie 15.00 jadę na lekcje baletu,co weekend w sobotę z kolei mam naukę gry na pianinie a w poniedziałki uczę się jazdy konnej. Nienawidzę swojego życia. Moi rodzice chcą bym w przyszłości była wykształconym człowiekiem i żebym pracowała jako lekarz w LA. Wolałabym inne życie... Niby niczego mi nie brakuje ale to mnie męczy. Mój tydzień zawsze wygląda tak samo.Nauka, konie, nauka, balet, nauka, pianino, nauka i...nauka. Byłoby super gdyby to wyglądało trochę inaczej: impreza, alkohol, impreza, motory, impreza, chłopcy, impreza i... impreza! Ale to tylko puste marzenie, które NIGDY się nie spełni. Czasem podczas uroczystego niedzielnego obiadu mam ochotę wykrzyczeć to jak bardzo nie chcę by moje życie dalej tak wyglądało. Ale gdybym tak zrobiła zapewne mama wysłała by mnie do jakiejś szkoły dla "trudnej młodzieży". Nie pozostaje mi nic oprócz tego aby żyć jak teraz. Jestem jak ptak w klatce lecz czasem uciekam na wyścigi motocyklistów, które odbywają się co tydzień w niedziele po północy. Byłam na nich może z dwa razy i za każdym razem ktoś stracił życie, ale nie żałuję! Ten dźwięk silnika i te kombinezony uczestników. Zapytałam się raz rodziców czy kupią mi motor zareagowali tak,że na następny dzień wylądowałam u psychologa by sprawdzić czy nie zwariowałam. Mój tata za młodu jeździł na motorze więc nie rozumiem tego "cyrku". No ale cóż... myślałam, że moje życie będzie wyglądać cały czas tak samo ale się myliłam...  
   Dzisiaj jest niedziela. Właśnie wstałam,zeszłam na dół i wzięłam poranny prysznic. Śniadanie jak zawsze jadłam z moimi  rodzicami i  młodszym bratem Kevinem. Dzisiaj była podana jajecznica ze szczypiorkiem. Kiedy kończyłam swoją porcję postanowiłam przerwać ciszę, która zawsze nam uczestniczy podczas posiłków:
- Mamo, tato... Chciałam się was spytać czy mogłabym iść dzisiaj wieczorem na miasto z Alex? - Alex to moja najlepsza i chyba jedyna znajoma. Nie spotykamy się często z powodu tego,że nigdy nie mam czasu a kiedy już go mam to ona z kolei nie może wyjść. Ona ma życie o jakim maże, ma swój motor i chłopaka o imieniu Marcus , który jest dosyć przystojny ale nie do końca mądry i rozsądny. Alex opowiadała mi jak Marcus na ostatnim wyścigu zepsuł hamulce w  motorze swojego przeciwnika Simona  przez co na trasie Simon stracił życie.
- Brenda! Przy jedzeniu takie o takie rzeczy pytać?  
- Wiem mamo, że nie wypada. Przepraszam - mówiąc to uśmiechnęłam się podkreślając moje niezadowolenie.  
- No wiesz ty co!?
- No co znowu? Pytam się was o takie rzeczy raz na ruski rok a wy zamiast mi dać odpowiedz cały czas mówicie o tych zasranych zasadach zachowania się przy stole.
- Oooo! Siostra się wkurzyła!  
- Kevin cicho bądź!  
-Przepraszam.
- To jak?.. Mogę wyjść? - zapytałam z wielką nadzieją na pozytywną odpowiedz.
- O której?  
- Po północy?
- Zwariowałaś?!  
- Jeszcze nie.
- Może powinniśmy ją puścić? - to powiedział mój tata. Bardzo ucieszyłam się, że w końcu będę mogła gdzieś wyjść poza dom.
- Dobrze. Ale w domu mam cię widzieć o trzeciej rano.
- O czwartej? - negocjowałam  
- trzecia trzydzieści?
- Dobra.
Nie mogłam w to uwierzyć, że mogę gdzieś iść i to po północy! Od razu po śniadaniu zadzwoniłam do Alex i potem przez cały dzień planowałam nasz wypad, w co się ubiorę, co będziemy pić i w jakim lokalu. Byłam taka szczęśliwa! Zniecierpliwiona czekałam czytając książki i bawiąc się z bratem. Alex miała być u mnie godzinę wcześniej żeby zobaczyć w co się ubiorę.