Psychiatryk cz.6

Damian w tym czasie poszedł na molo.Obserwował uderzające o brzeg morza fale.Myślał o nowo poznanej dziewczynie i swojej przyszłości.Nie wiedział dlaczego, nie była za ładna.Miała "to coś", zadbaną cerę, nie nakładała mnóstwo makijażu.Dziwny był dla niego jej ubiór, miała bluzę i spodenki.Przecież dziewczyny w jej wieku lubiły podkreślać swoje kształty, a może mu się tylko wydawało?Bo Damian wcześniej nie zadawał się z wieloma dziewczynami, nie był nawet w żądnym związku, a miał siedemnaście lat.Nie martwiło go to specjalnie, nawet się cieszył, że nie musi przezywać nieodwzajemnionej miłości.Dotychczas jedyną dziewczyną w jego życiu była Nikola, dziewczyna której mógł wszystko powiedzieć.Najlepsza przyjaciółka na świecie!Uwielbiał z nią rozmawiać, mógł przy niej robić wszystko, być w pełni sobą, nikogo nie udawać.Dzisiaj miał tak cholerną potrzebę rozmowy z nią, ale nie.Kuzyneczka przyjechała się dowiedzieć co u niej bo zapewne własnych problemów nie miała.Rozpieszczona dziewczyna.
Dziewczyny rozmawiały, a raczej Nikola słuchała Kamili.Mówiła głownie o tym, że nie umie okazywać własnych uczuć, przez gardło nie chce jej przejść głupie "kocham cię" do rodzicielki, sam kontakt z rodzicami jej się pogorszył i ona cała jest do niczego.Na końcu się popłakała a Nikola co?Przytuliła ją, doradziła, no najlepsza istota pod słońcem!Może nie pod takim słońcem bo zbierało się na burzę.Kiedy Kamila doprowadziła się do porządku, Niki zadzwoniła do Damiana, że ma się zjawić za pięć minut i wracają do ośrodka.Zaczął padać deszcz nim chłopak się zjawił wiec trójka nastolatków przyśpieszyła kroku i skierowali się do szpitala.
Pani Ania przy wejściu powiadomiła dziewczyny, że Kamila musi wracać.Dziewczyny przytuliły się, podczas tego z oka Kamili spłynęła łza, którą pośpiesznie wytarła.Nie umknęło to uwadze Damiana, dostrzegł wtedy też jej podkrążone oczy, chwile go to zastanowiło i skierował się do swojego pokoju.
Kamila poszła na przystanek, na jej szczęście przestało padać i na niebie pojawiła się tęcza.Po niecałych czterdziestu minutach dojechała do cioci.Zastał ją tam niezły harmider.Nie miała zamiaru dłużej tam siedzieć więc poszła pobiegać do parku.Po godzinie dwudziestej pierwszej wróciła do domu w którym panowała już cisza ponieważ jej brat spał a ciocia z jej rodzicami oglądała jakiś film.Poszła się wykąpać, zrobiła kolację i przegadały z Patrycją cały wieczór, po czym obie usnęły.
Nikola tuż po wyjściu Kamili i załatwieniu sprawy z panią Anią poszła do Damiana.
-O czym chciałeś rozmawiać?Zapytała.
-Teraz to już nieważne.Odpowiedział chłodnym tonem co nieco zdenerwowało dziewczynę.
-Jesteś zły, że nie miałam czasu?Przyjechała kuzynka do mojego miasta, to chyba jasne, że obie chciałyśmy spędzić ze sobą czas.Coś w tym dziwnego?Pojutrze też przyjedzie więc jak masz być dla mnie tak miły to lepiej w ogóle nie bądź.
-Nie denerwuj się tak.
-Słucham?Ja się denerwuje?Po czym dowiedziałeś się, że nie mogę rozmawiać bo idę z Kamilą na spacer patrzyłeś na nią jakbyś ją chciał zabić!
-Dobra, spokojnie, przepraszam już.Ale na prawdę nie rozumiem po co ona do ciebie przyjechała.Nie wyglądała na osobę która przejmuje się czyimś losem bądź samopoczuciem.
-No cóż Damian, pozory czasem zawodzą.
-Jasne, jasne.Oczy podkrążone od narkotyków czy od płaczu?Znam się na ludziach Niki.
-To drugie Damian, ale nawet jeśli z tego powód to nie sądzę, żeby cię to interesowało.I tak, mnie też super oceniałeś odkąd się tu pojawiłam.
-Ty to jedyny wyjątek w życiu.
-Hmm i pewnie będzie ich jeszcze wiele.Idę do pokoju, dobranoc.
Chłopak nic już nie zdążył odpowiedzieć bo wyszła.W ciągu dziesięciu minut usnął.