Prześladowana / część 2 z 15

*10 miesięcy później*

- Misia! Musisz iść! Dziś jest koniec roku szkolnego. - upomniał ją Artur
- Muszę?! Muszę to znowu przeżywać? Wszystko to wróciło! Wszystko! Ja dłużej nie dam rady. Odkąd ten być mnie... - tu się jej głos załamał i wszystko od nowa. Róża od samego początku wiedziała kto ją zgwałcił, ale nie chciała nikomu powiedzieć. Tylko Arturowi. On jest jej najlepszym przyjacielem i nigdy nie zdradzi jej sekretu. Nawet tata i brat nie wiedzą, że 10 miesięcy temu ktoś ją zgwałcił. Od tamtego pamiętnego czasu dostaje od Kamila sms-y z jej zdjęciami gdy została gwałcona. Pod zdjęciami zawsze jest szantaż. Tylko o tym nie wie Artur. Róża już raz albo dwa zemdlała z tego powodu. Dziewczyna nienawidzi tego człowieka.
- Nie musisz. - odpowiedział spokojnie - chce jedynie abyś odebrała świadectwo szkolne. To już będzie druga liceum. Spójrz na to z innej strony. Nigdy już nie zobaczysz tego drania. On pójdzie teraz na studia.
- W sumie masz rację.  
- No wstawaj z tego łóżka! - mówiąc to zabrał jej kołdrę. Róża pisnęła cicho, ponieważ była w samej bieliźnie i zimno jej się zrobiło. Nie wstydziła się Artura. Byli jak rodzeństwo. No może nie jak rodzeństwo, ponieważ Róża czasem zastanawiała się jak by to było być z Arturem. Artur poza tym kiedyś podkochiwał się potajemnie w przyjaciółce. Nawet jako licealiści gdy jedno nocuje u drugiego śpią w jednym łóżku, pod jedną kołdrą. Róża pamięta dokładnie pierwszą, drugą i trzecią klasę gdy nawet się kąpali w wannie razem. Kiedy na głos przypominają sobie te lata Artur mówi, że nie miałby nic przeciwko gdyby tak zrobili. Z Michałem nie miała takich dobrych relacji jak z przyjacielem. Michał i Artur są w jednym wieku. Jedyna Róża ma szesnaście lat.  
- Skoro trzymasz w ręce kołdrę to równie dobrze możesz pościelić mi łóżko. - zaśmiała się Róża. Potem zeszła z łóżka i stanęła przy oknie patrząc na krople deszczu spływające po szybie.
- W podskokach mój króliczku do łazienki! - ponaglał Artur.
- Tak jest, szefie. - zasalutowała i potrząsnęła pupą na boki, udając, że macha ogonkiem. W odpowiedzi Artur dał jej delikatnego klapsa w tyłek i się zaśmiał
- Nie pozwalaj sobie na zbyt wiele - upomniała Róża z udawanym fochem. Po porannym prysznicu wyszła w samym ręczniku do pokoju by wybrać ubrania. Nie obyło się również bez komentarza w sprawie jej tyłka.
- Nie wiem co ubrać - poskarżyła się dziewczyna  
- Jak to nie? - zdziwił się Artur - Masz pełną szafę! - zaraz znalazł się za Różą i zaczął przeglądać jej szafę.  
- To chyba nie jest półka z koszulkami.  
- Ale z bielizną. Chyba nie chcesz iść bez majtek do szkoły, nie?
- Umiem sobie wybrać bieliznę. - popatrzyła tylko na Artura, który już coś wybierał z jej półeczki z majtkami - Ej! Nie będę wkładać stringów do spódniczki. Jak się podwinie do góry? - spytała z wyrzutem
- Nie martw się tym. Wujek Artur na coś takiego zawsze zaradzi. - mówiąc to miał wielkiego banana na twarzy. Ostatecznie włożyła na siebie krótkie, czarne spodenki podkreślające idealnie jej jędrne pośladki i jej szczupły brzuch. Na górną partię ciała założyła wybraną przez przyjaciela białą, z czarnym kołnieżykiem koszulkę. Na nogi beżowe balerinki. Gotowa poszła na dół zjeść śniadanie. Wybrała płatki zbożowe z mlekiem. Kiedy zjadła, wyszła z domu razem z Arturem.
- OMG! Masz nowe auto!
- Mhm. To wsiadasz czy tak się gapisz?  
- Wsiadam.
Przy szkole Róże ogarnął wielki stres. Jeżeli on ją zobaczy? Jeśli ona go zobaczy? Może pokazać komuś te feralne fotki? Ona tego nie przeżyje.  
- Chodź już musimy iść. Zaraz dzwonek. - ponaglał przyjaciel  
Weszli. Ale tu tłok. O Matko! W sekundę rozszerzyły się jej źrenice. Róża puściła się biegiem do wyjścia. Teraz tylko do domu. O nie! Ktoś ją goni. Oby to był Artur.

**

Hej! Oto kolejna część opowiadania. Jak myślicie kto ją goni?  
Do zobaczenia za chwilę w następnym opowiadaniu