Toksyczna przyjaźń

Znowu mi to zrobiłaś. Kolejny raz postawiłaś mnie w sytuacji, w której żadne rozwiązanie nie może okazać się tym dobrym. Nie tolerujesz kompromisów, często podejmujesz decyzje bez porozumienia ze mną.  Jednak mimo wszystko nie potrafię żyć bez ciebie, wiem, że tylko ty jesteś tą, na którą mogę tak naprawdę liczyć. Choć popełniasz błędy, chcesz dla mnie jak najlepiej. Masz wady jak wszyscy, czasem bywasz niedoskonała w swych wyborach.  

     Ale jesteś zawsze obok.
     
     Towarzyszyłaś mi przy każdej poniesionej porażce, dzieliłaś radość przy osiąganych sukcesach. Ocierałaś gorzkie łzy, gdy tak bardzo cierpiałam po jego stracie. Tylko tobie mogłam powiedzieć jak bardzo tęsknię za osobą, dzięki której żyję i której już nigdy nie zobaczę. Słuchałaś krzyku rozdzierającego duszę, oskarżeń wobec Boga i ludzi. Podsuwałaś mi dobre i złe sposoby na radzenie sobie z cierpieniem. Sprawiłaś, że jestem jeszcze bardziej poraniona niż wcześniej.  

     Ale jesteś zawsze obok.

     Nie jestem w stanie policzyć ile razy wyciągnęłaś mnie z kręgu znajomych, szepcząc na ucho, że nie warto tracić czas na ludzi, do których mogłabym się niepotrzebnie przywiązać. Zapewniałaś mnie, ze tylko ty dasz mi to, czego tak naprawdę potrzebuję. Niszczyłaś nadzieję na poznanie kogoś, komu mogłabym zaufać tak, jak tobie. Odsuwałaś mnie coraz bardziej od wszystkich, wciągając w otchłań smutku i żalu.  

     Ale zawsze byłaś obok.

     Prosiłam cię wiele razy o to, żebyśmy dały sobie chwilę wytchnienia i rozstały się na jakiś czas. Błagałam, żebyś przestała być tak okrutna w stosunku do mnie. Kazałam ci zniknąć z mojego życia, odejść i nigdy nie wracać.  

     Ale zawsze byłaś obok.

     Tak jak teraz, trwasz dzielnie przy mnie, próbując zignorować to, że nie mam już siły. Wysysasz ze mnie całą energię, bo dobrze wiesz, że dzięki temu zatrzymasz mnie przy sobie.  
     Nie potrafię określić swoich uczuć do ciebie, nie wiem czy bardziej cię kocham, czy nienawidzę. Otulasz mnie swoim chłodem, przygniatasz ciężarem i wspólnie trwamy w naszej chorej symbiozie.

     Ja i moja przyjaciółka – samotność. Na zawsze razem.