Potwory

Wierzysz w potwory?
Nie te spod łóżka, czy ze stron książki. Mam na myśli te, które żyją w naszych wnętrzach. Te, które znają każde nasze pragnienie. Które żerują na naszej nienawiści. Które tylko czekają, aby się uwolnić i pożreć wszystko, czym jesteśmy. Wszystkie marzenia i nadzieje, zamieniając je w wystygłą lawę bez szansy na odrodzenie.
Wierzysz? Ja wierzę. Zapytasz: dlaczego? Dlaczego wierzę w coś nieistniejącego? Jakiej legendzie dałam się ponieść? Z jakim filozoficznym prądem popłynęłam?  

Zdradzę ci mały sekret. Wierzę w to, co widzę. A widzę - potwory. Śmiejesz się, jakbym powiedziała żart. Lecz zamiast mnie wyśmiewać, spójrz do lustra. Zajrzyj sobie głęboko w oczy. Patrz w nie długo, aż zrozumiesz, że ciemność już cię dopadła. Tak samo jak mnie. Nawet nie zauważyliśmy, kiedy wygrały. Oddaliśmy im samych siebie walkowerem.  
Żadnego ruchu oporu. Żadnego powstania. Jedynie miasta naszych snów wdeptane w błoto codzienności. Jedynie zgliszcza obietnic dogasające żalem. Jedynie epitafium złożone z próżnych gdybań, zdobiące grób przyszłości.

Nie śmiejesz się już. Tym razem błazen zawiódł króla i jego, przystrojona dzwonkami, głowa zawiśnie nad bramą miasta. Czy tak?

Opowiem ci jeszcze coś. Prolog naszej tragedii. Imponującej długości wstęp do ‘żyli krótko i nieszczęśliwie’. Och, zabierz ręce. Sądzisz, że twoje dłonie mogą mnie ukoić? Straciły już tą moc. Straciły ją w dniu, gdy trzymałeś nimi kieliszek krwistego wina zamiast moich zmarzniętych palców.
Kończyłam osiemnaście lat.
Zabawnie jest przyjść na świat trzydziestego pierwszego grudnia. Cała ta sztuczna radość, fajerwerki…  
Imprezy. Miasto przemienione w jednonocną Ibizę. Poszliśmy spragnieni szaleństwa niczym wygłodniałe wampiry. Dzieci nocy szukające rozrywki. Pokłóciliśmy się, pamiętasz? Byłeś na mnie tak bardzo zły. Czy to dlatego nie ostrzegłeś swojego Czerwonego Kapturka przed Wilkiem? Widziałeś jak wchodzę w mętny las szklanych butelek. Widziałeś jak błądzę między mrocznymi ścieżkami drinków, tracąc orientację. A potem pojawił się Wilk. Taki miły, czarujący, delikatny… Dotknął mojego mokrego policzka. Odszukał wargami blady płatek ucha, by wsączyć we mnie swój słodki jad.
Nie przybyłeś na swoim białym koniu. Piłeś gorzką ambrozję, wytykając mi spojrzeniem infantylność. Wilk wsunął palce pod moją smutną sukienkę. Drżałam, lecz nie znalazłam wyjścia z lasu. Szłam otępiale. Biła północ. Odwieczny Kopciuszek ciągnięty do karety. Niebo zdradziło gwiazdy dla barwnej łuny petard.  
Strzelały korki szampanów.  
Wilk zawył do księżyca, ruszając na łowy. Kapturek stracił pelerynkę.  

Wiesz jak się czułam, gdy obudziłam się w obcym łóżku, obok nie twojego ciała? Naga, obdarta z tajemnic, samotna…? Pewnie nie. Brudna, zepsuta niczym anioł bez skrzydeł, zadzwoniłam po ciebie. Ale zamknąłeś przede mną niebo. Otoczyłeś się murem milczenia.  
Nie wybaczyłeś mi, czy sobie? Albo żadnemu z nas?

Po prostu wtedy wróciliśmy.
A może to nie byliśmy my?  
Może już wtedy potwory wygrały?




Komentarze mile widziane