Niekulturalnie kulturalny lub odwrotnie?

O tak, biblioteki, zawsze je lubiłem. Ciche, spokojne, a przede wszystkim kulturalne miejsca. Dokładnie tak. Przychodziłem, wybierałem książkę. Podchodziłem do nazwijmy to "recepcji" i rozpoczynał się kulturalny procesy wypożyczania. Zwykłe proste słowa, zdania, pełne kultury, wzrok do wzroku, uśmiech do uśmiechu, a może coś więcej? O tym nie powiem, to wiem tylko ja, ale kobieta była kulturalnie piękną. Ubrana skromnie, mimo to można było dostrzec to i owo. Rzeknę krótko, wytrawny obserwator się nie zawiedzie.
A ja nim byłem, wytrawnym obserwatorem rzecz jasna.
Razu pewnego po raz nie wiem który, przybyłem do biblioteki. A że nastrój miałem wyjątkowo dobry i iście taneczny, to i w tanecznym kroku poruszałem się. Wiecie "moonwalk", moja ulubiona figura, krok, krok i krok, obrót, piruet i znowu "moonwalk". I tak to szło, a raczej się szło i kto mi co zrobi? Nikt mi nic nie zrobi, bo przecież wszystko jak najbardziej kulturalnie. Na nikogo nie wpadłem, nikomu nie przeszkodziłem, ale ja nie o tym, nie o tym. Otóż, gdy w końcu do placówki kultury dotarłem i tanecznym krokiem przy odpowiedniej półce z książkami stanąłem, oczywiście przed tym w iście kulturalny sposób z tanecznym obrotem ukłoniłem się pracownikom i użytkownikom biblioteki, ujrzałem ją. Tak, tę, o której właśnie teraz myślicie, damę kulturalnie piękną. Dostrzegła mnie wzrokiem zza okularów i kulturalnym szeptem rzekła:
– Czy byłby pan tak miły i potrzymał mi drabinę? Muszę sięgnąć po jedną książkę z wyższej półki, a boję się upadku.
– Jak najbardziej byłbym – odparłem bez wahania.
Podszedłem więc do drabiny, a kulturalna piękność zaczęła się wspinać. Chwyciłem... i tak wiem, o czym myślicie, ale nie, nie ją, tylko drabinę. A więc chwyciłem drabinę i trzymałem, aby mieć pewność, że będzie stabilna.
Nadal ją trzymając, spojrzałem w górę. Czarna sukienka kulturalnej damy doskonale opinała i uwydatniała kształty pewnej części ciała. Jako wytrawny obserwator spełniałem swoją powinność, jak i trzymałem drabinę, proszę o tym nie zapominać. Dostrzegła to dama i kulturalnym głosem spytała:
– Patrzy się mi pan na tyłek?
Jedyną odpowiedzią, jaka była poprawna, która tutaj pasowała, była oczywiście ta, która wybrzmiała, posłuchajcie:
– Ależ oczywiście, że tak! – odparłem, kulturalnie podnosząc głos.
– Jak to oczywiście? – zdziwiła się kulturalna dama.
– Obserwowanie i docenianie kobiecego piękna, w każdym calu, podkreślam, w każdym calu, jest obowiązkiem każdego kulturalnego mężczyzny, proszę pani.
Nie spodziewała się takiej odpowiedzi, dosłownie nią ona zachwiała, gdyż kulturalna dama poczęła spadać z drabiny.
Jak na prawdziwego dżentelmena przystało, złapałem ją kulturalnie, pewnie chwyciłem ją w swoje dłonie, tak teraz już ją, nie drabinę, zadowoleni, co? A żeby było w pełni tak, jak być powinno, rzec powinienem, tak powinienem, nie pomyliłem się co do słowa, iż zadowolone, zadowoleni panie i panowie, co? Ale, ale, co było dalej? Już kontynuuję.
Przepraszam pana, ale... – powiedziała, kulturalnie się zacinając. – Ale co ma pan na myśli, mówiąc o obowiązku?
– Droga pani, to rzecz prosta. Zbrodnią jest nie doceniać i nie zawiesić kulturalnego wzroku na kobiecym pięknie, a zwłaszcza na tak kulturalnym pięknie, jak pani.
– A co z wewnętrznym pięknem proszę pana? – spytała kulturalnie i uśmiechnęła się.
– Czyli nie przeszkadza pani, że panią trzymam, jak mniemam?
– Ależ oczywiście, że nie, no bo skoro kulturalnie...
– Jak najbardziej kulturalnie.
– Więc co z wewnętrznym pięknem? – dopytywała.
– Wie pani, prawda jest taka. Wzrok jest od docenienia i zauważenia zewnętrznego piękna, natomiast od dostrzeżenia wewnętrznego są słowa. Rozumie pani?
– Rozumiem, ale w takim razie co teraz?
– A czy coś nie tak?
– Nie, skądże znowu – odparła i na powrót obdarzyła mnie kulturalnym uśmiechem.
– Skoro tak, to pora na kulturalną kolację i kulturalne bliższe poznanie. Tak, zdecydowanie kulturalne.

Tak więc począłem maszerować tanecznym krokiem, a raczej tańczyć z kulturalną damą. Przemierzyłem tak całe miasto, aż w końcu trafiliśmy do kulturalnej restauracji.
Co było potem?
Wiadomo, kulturalna kolacja, kulturalna rozmowa, kulturalne poznanie, a potem? A potem? Potem rzeczy, o których kultura wymaga, aby nie mówić głośno. Co? Chcielibyście wiedzieć więcej? Dowiedzieć się więcej o kulturalnym pięknie kulturalnej damy? Nie tym razem, nie tym razem. Może, gdy nadarzy się kulturalna okazja, kolejna, taka, jak ta.

Ps. To znowu ja, kulturalny dżentelmen z dobrym tanecznym nastrojem. Ktoś by pewnie powiedział, że: "Ej, przecież tak naprawdę, to on porwał tę kobietę z miejsca pracy, wyniósł ją na rękach i tyle ją widzieli. Przecież to nieodpowiednie, przecież nie przystoi".
I tu jesteście w błędzie drogie panie i panowie. No bo tak naprawdę kto mi co zrobi? Kto mi co zrobi? Skoro, przecież...

wszystko kulturalnie.




Shogun

Shogun

opublikował opowiadanie w kategorii inne i komediowe, użył 906 słów i 5218 znaków, zaktualizował 9 wrz 2020.

2 komentarze

 
  • shakadap

    Brawo.
    Świetne!  
    Fantastyczny styl. Aż mi się buźka śmieje od ucha do ucha.  
    Pozdrawiam i powodzenia.

    8 wrz 2020

  • Shogun

    @shakadap Bardzo kulturalnie dziękuję ;)
    Miło słyszeć, że wywołałem uśmiech, a nawet śmiech :)
    Również pozdrawiam ;)

    8 wrz 2020

  • MEM

    Fajne. :)  

    Ale, ale... Kulturalna dama – niekulturalnie – nie podziękowała za uchronienie jej przed upadkiem z drabiny (kulturalnie zachwycając się przy tym nad refleksem i pewnym chwytem dżentelmena, który ją złapał, of koz). ;)

    8 wrz 2020

  • Shogun

    @MEM Dziękuję :)

    Ano właśnie, nie podziękowała, nie podziękowała. Może była w zbyt dużym szoku, oszołomiona kulturą dżentelmena, który ją tak kulturalnie złapał? :) Kto wie, kto wie? haha :)

    8 wrz 2020

  • Gaba

    @Shogun oj była, była w kulturalnym big szoku! Czyż się spodziewała kulturalnie, zresztą, że ktoś ją tak kulturalnie pochwyci?
    A w końcu po jaką cholerę go tam postawiła jak nie do kulturalnego przechwycenia? :lol2:

    Poważnie? Znakomite, Shogunie!

    8 wrz 2020

  • Shogun

    @Gaba A no właśnie :) Widzisz jaka przebiegła nasza kulturalna dama, wszystko ukartowała :)
    Z początku niby udawała niedostępną, a tu proszę, tak naprawdę chciała być pochwycona w kulturalne ramiona  :lol2:  

    Dziękuję pięknie i oczywiście kulturalnie ;)

    8 wrz 2020

  • MEM

    @Shogun "Ano właśnie, nie podziękowała, nie podziękowała. Może była w zbyt dużym szoku, oszołomiona kulturą dżentelmena, który ją tak kulturalnie złapał?"

    "Widzisz jaka przebiegła nasza kulturalna dama, wszystko ukartowała"

    Skoro ukartowała, to znaczy, że kulturalnie szok udawała. ;)

    A swoją drogą, podczas czytania, gdy dotarłam do zdania: "Wiadomo, kulturalna kolacja, kulturalna rozmowa, kulturalne poznanie, a potem?", to przez myśl przeszło mi, że teraz będzie zwrot o 180 stopni w zachowaniu i dżentelmen w niekulturalnych słowach zacznie nam mówić, co było potem. :) No ale okazał się być kulturalny do samego końca. ;)

    9 wrz 2020

  • Shogun

    @MEM Ano, najwidoczniej udawała ;)
    Ha! Czyli dałaś się złapać na mój trik :) Cóż, to była moja specjalna zagrywka haha. Ale cóż poradzić, w końcu bohater to prawdziwy dżentelmen ;)

    9 wrz 2020

  • MEM

    @Shogun "Ha! Czyli dałaś się złapać na mój trik :)"  

    No na to wychodzi. ;)

    9 wrz 2020

  • Shogun

    @MEM Cóż, w takim razie jestem zadowolony, że trik zadziałał ;)

    9 wrz 2020