Give: 2

Patrzyłem na nią, nie mogąc oderwać wzroku od jej twarzy. Nie była klasyczną pięknością - krótkie włosy o mysim kolorze, pulchne policzki. Zdecydowanie nie była smukła ani szczupła, ale nie była też gruba. Ot, kilka kilogramów nadwagi. Stała przed budynkiem urzędu, kompletnie mnie ignorując, jakbyśmy nigdy się nie znali. Jakbyśmy nigdy się nie kochali...

Poznaliśmy się dziesięć lat temu, w najbardziej nudny i oczywisty sposób, jaki można sobie wyobrazić - wpadliśmy na siebie w supermarkecie. To była miłość od pierwszego... zderzenia. Miałem nadzieję, że będziemy razem już zawsze, na dobre i na złe. Była miłością mojego życia.

Wracajac do domu, usiłowałem wyrzucić ją ze swojej głowy. I z serca. Szczególnie z serca... W mieszkaniu czekała na mnie rodzina, to oni byli dla mnie najważniejsi. Moja żona i syn. Moje wszystko. Moje życie.

Nie umiałem jednak zapomnieć o tamtej kobiecie, wyrzucić jej z głowy i serca. Ono biło tylko dla niej. Na zawsze. Dlaczego się rozstaliśmy? Nie potrafiłem sobie przypomnieć. Pamiętałem za to jej usta, jej dłonie, jej cialo. Jej okrzyki rozkoszy. I łzy. I ból.

I strach.

Strach ogarniający ją całą. Paraliżujący, zabójczy. Do tej pory nie wiedziałem czego się bała. Co sprawiało, że zamierała w bezruchu albo krzyczała przeraźliwie. Co sprawiało, że raz się śmiała, by za chwilę szlochać w ukryciu. Skąd brała się ta pustka w jej oczach?

Chciałem wiedzieć. Chciałem rozumieć. Chciałem być przy niej, wspierać ją. Kochać. Odrzuciła moje serce, wyrywając je z mojej piersi, zabierając ze sobą. Na zawsze.

Wchodząc do mieszkania, czułem się jak zdrajca. Patrząc na moją żonę, czułem się jak najgorszy łajdak. Bo nie wiedziałem czy ją kocham. Nie... Wiedziałem. Nie chciałem tego przyznać sam przed sobą, ale wiedziałem...

To nie mogło skończyć się dobrze. Nie miało prawa...

_________

Ten tekst leżał w szufladzie pół roku. Chyba już dojrzał do publikacji.  

Ściskam,  
Katia

*Nie jest to kontynuacja poprzedniego rozdziału.*