Jutra nie będzie? cz. 1

Po ustach rozproszyła się przepalona gorycz źle zaparzonej kawy. Rozproszyła się powoli, bardzo powoli, żeby sekundę później, jako kleista fala nieprzyjemności, przedarć się do wewnątrz. Zmarszczyłem lekko brwi i bez namysłu przełknąłem, byle szybciej, pierwszy łyk. Zachęcił mnie na tyle, że w mgnieniu oka filiżanka opróżniła się jakby za sprawą magicznej różdżki. Wszystko po to, aby jak najkrócej czuć ten parszywy smak znoszonej podeszwy. Najgorsze i tak nadeszło dopiero po ostatnim łyku. Język, pokryty cienką warstwą goryczy, targnięty niekontrolowanym skurczem, podwiną się w błagalnej o wyczyszczenie pozycji. ślinianki, nie pozostając obojętne, zauważalnie zwiększyły produkcję ciepłego antidotum. Przełyk, jakby przymuszony, od niechcenia, wrócił na swoje miejsce blokując drogę powrotną. Przez głowę przebiegły mi myśli o mokrej szmacie, którą wyżymałbym nad wiadrem detergentów i resztek kawy zebranej z podłogi. Jajko. Na pewno byłoby tam jeszcze jajko. I pół tosta, niestety bez mięsa. A może stety? Zawsze to mniej sprzątania. Delikatnie przygarbując się wymusiłem na swoich trzewiach opanowanie, chwila na powolny wdech... Tak, dzisiaj obędzie się bez szmaty. cdn.?