Buntowniczka

Neonowe kryptonowe lub wypełnione toksycznymi gazami świetlówki. Pamiętam z fizyki, że natężenie światła mierzy się w luksach. Nawet wtedy kojarzyłam to z luksusem.
Lustra obijają ściany, a nawet sufity i widać w nich strukturę małej blizny na ramieniu, po szczepieniu przeciwko gruźlicy z dzieciństwa.
Cellulitis, zmarszczki lub uzasadnione wiekiem pajączki i przebarwienia powiększone do formatu A2, kserokopie aktu urodzenia.
W tych luksach, lustrach ciałoi i najdroższe kremy walczą z chirurgiem plastycznym.

Ile pani ma lat i kiedy ostatnia menstruacja rzucił, kiedy wkładałam rajstopy za parawanem.
Jeszcze czułam jego palce lateksowe w pochwie, a on tak od niechcenia i nawet głos mu nie zadrżal. Łacińskie dyrdymały w mojej karcie kreśli i tylko powietrze widzi. Jestem przezroczystym przymiotnikiem. A kupuję koronkową bieliznę, żeby ładnie wyglądać. Tańczę z Redfordem w Zaklinaczu koni i zasypiam przy Mozarcie.

Merde! Wrzeszczę, gdy nikt mnie nie słyszy. Nienawidzę przemijania czasu i grawitacji, cholernej grawitacji, która ciągnie do ziemi moje piersi.
Metabolizm, który odkłada tłuszcz, nawet gdybym jadła wodę, przyszedł nieproszony i zamieszkał.
Nieuchronne nabywanie mądrości, która każe mi myśleć, więc idę skatować swoje ego do przymierzalni.
I
Wieczór i znowu korkociąg i butelka wina i Mozart gra tylko dla mnie.